“มันดึกมากแล้วจริงๆ คุณควรไปนอนได้แล้ว และอย่าเพิ่งออกไปไหนในช่วงสองสามวันนี้” เลอศิลป์เตือนพวกเขา
เด็กๆ พยักหน้าเป็นการตอบรับ
“โอเคครับ! พวกเราจะไปนอนเดี๋ยวนี้!” อชิพูดขณะที่เขาพาเบนนี่และไอรดากลับเข้าไปข้างใน
เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนออกไปจากระเบียง
ในขณะเดียวกันรษิกาก็หน้าแดง
ครั้งที่แล้วที่พวกเขาจับได้ คือฉันกับเลอศิลป์แค่กอดกัน แต่ครั้งนี้พวกเขาเกือบจับได้ว่าเรากำลังจะจูบกัน!
รษิกามองเลอศิลป์อีกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
“มันดึกมากแล้วจริงๆ ผมว่าพวกเขาคงไปนอนกันหมดแล้วล่ะ” เลอศิลป์พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา
รษิกาไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเห็นว่าเขานิ่งมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ “อย่างที่คุณพูด มันดึกแล้ว ฉันต้องไปนอนแล้ว คุณก็ควรกลับบ้านเหมือนกันนะคุณเลอศิลป์!”
เลอศิลป์มองเธออย่างเอ็นดูเมื่อเห็นเธอสับสน
เขาเอื้อมมือออกมาจับข้อมือของรษิกาขณะที่เธอเดินผ่านเขา
เขาหมุนตัวเธอ และจูบเธออย่างรวดเร็ว
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ ผมจะเปิดโทรศัพท์ไว้ตลอด ดังนั้นโทรหาผมได้เลยถ้ามีอะไรเกิดขึ้น” เขากล่าวก่อนจะปล่อยเธอไป
หลังจากที่ถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว รษิกาก็กลับมาตั้งสติได้เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา
เสียงที่ทุ้มลึกและเย้ายวนของเขาทำให้อารมณ์ด้านลบของเธอจางหายไปหมด “คุณด้วย ขับรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย และบอกบอกด้วยถ้าถึงบ้านแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...