หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1519

รษิกาเหลือบมองเด็กๆ

พวกเขาเข้าใจเจตนาของเธอดีและแอบชำเลืองมองอาหารที่เลอศิลป์เตรียมมาให้

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันคิดว่าทุกคนทำได้ค่อนข้างดีทีเดียว มีผักและเนื้อสัตว์ในปริมาณที่พอเหมาะมาก โดยเฉพาะสลัดไก่ ฉันอยากกินอะไรแบบนี้แหละ จะได้สดชื่นไปทั้งวัน!”

เช่นนั้นแล้ว รษิกาก็คว้าส้อมมาชิมสลัดไก่ เธอขมวดคิ้วเพราะความเปรี้ยวของมัน

เลอศิลป์เห็นปฏิกิริยาของเธอและลองชิมสลัดไก่จานนั้นเองบ้าง เขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีและพูดว่า “ผมคงใส่น้ำส้มสายชูมากไปหน่อย”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็เอื้อมมือจะไปสตาร์ทรถอีกครั้ง

รษิการีบห้ามเขาด้วยการคว้าแขนไว้ “ไม่เป็นไร มันโอเคนะ ช่วงนี้ฉันอยากกินอะไรเปรี้ยวๆ อยู่แล้ว ฉันว่ามันก็อร่อยดีแหละ”

จากนั้นเธอก็แสร้งทำเป็นอร่อยและถามเด็กๆ ว่า “พวกหนูทำอาหารพวกนี้เองเหรอ? ลูกๆ ของฉันนี่เก่งจังเลยนะ เดาออกด้วยว่าแม่อยากกินอะไร”

เด็กๆ ขบขันกับการกระทำของรษิกา และอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็จำเป็นต้องยั้งเอาไว้ “พ่อเป็นคนทำฮะ!”

รษิกาแกล้งทำเป็นแปลกใจขณะที่มองเลอศิลป์

เป็นธรรมดาที่เลอศิลป์จะมองออกว่ามันเป็นแค่การแสดง เขาไม่พอใจและพูดว่า “ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าฝืนตัวเองเลย? ถ้ามันไม่ดี ก็แค่บอกว่ามันไม่ดี”

รษิกาเลิกแสร้งทำอย่างสิ้นหวังและหายใจเข้าลึก “ถึงมันจะไม่ได้ถือว่าอร่อย แต่ก็ไม่ได้แย่เหมือนกันนะ อีกอย่าง การคิดจะทำก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว อาหารก็จะอร่อยขึ้นมาไม่ว่ายังไงก็ตาม ถ้าฉันเป็นคนทำอาหารทั้งหมดนี้ส่งไปให้คุณเอง คุณจะกินไหมล่ะ?”

คำพูดของเธอทำให้เขาพูดไม่ออก

รษิกาวางส้อมในมือก่อนที่จะตักอาหารบางส่วนใส่จานของเด็กๆ

“อืม! เบนนี่ อาหารที่เธอทำมันเค็มมากเลย!”

“ที่ไอวี่ทำเผ็ดมากๆ!”

เบนนี่กับไอรดากินอาหารเข้าไปเต็มปากแล้วเริ่มบ่นกันเอง ในท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็สรุปกันได้ว่า “ของอชิอร่อยที่สุดเลย! สลัดไก่ของพ่อก็เหมือนกัน!”