หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1554

เลอศิลป์สบตากับรษิกาอย่างใจเย็น แววตาเขามีคำขอโทษเจืออยู่ราวกับเขาอยากจะพูดคำนั้นกับเธอ

รษิกาละสายตาด้วยความหงุดหงิดใจและโน้มตัวลงไปอุ้มไอรดาขึ้นมา “มาเถอะ แม่จะพาหนูขึ้นไปลองชุดข้างบนนะ”

ไอรดาเอื้อมมือออกมากอดรษิกาเอาไว้แน่น

ขณะที่ทั้งสองคนหันหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไป ความวุ่นวายก็ดังขึ้นมาจากข้างบน

“พวกเธอต้องระวังให้มาก อย่าทำให้อะไรแตกหักหรือหล่นลงมาเชียวนะ” เสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อยของศศิตาดังมาจนทุกคนได้ยิน

ด้วยความงุนงง รษิกาเหลือบมองขึ้นไปข้างบนก็เห็นแม่บ้านหลายคนกำลังย้ายกระเป๋าหลายใบลงมาภายใต้คำสั่งของคติยา ขณะที่ศศิตาเดินตามหลังมา ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อศศิตาเห็นเลอศิลป์ รษิกา และเด็กๆ ที่ชั้นล่าง สีหน้าของเธอก็เคร่งเครียดมากกว่าเดิม

รษิกาวางไอรดาลงที่โซฟาอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็หันไปมองเลอศิลป์เป็นเชิงถาม ดูเหมือนเธออยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เลอศิลป์ละสายตาไปมองศศิตาและถามว่า “แม่ ทำไมถึงย้ายกลับบ้านดึกแบบนี้ล่ะครับ? ย้ายกลับไปพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ?”

ศศิตาตอบด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “แม่พนันได้เลยว่าลูกรอไม่ไหวแล้วที่จะให้แม่ย้ายออกไป! แม่มันก็เป็นแค่หนามยอกอกลูกล่ะสินะ!”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็กวาดตามองถุงของขวัญบนโซฟา ขณะที่เธอเห็นถุงหลายใบที่มีชื่อยี่ห้ออันคุ้นเคยเขียนอยู่ เธอก็หันไปมองรษิกาด้วยความโมโห

ทั้งหมดนี้เป็นชุดใหม่! เลอศิลป์คงเป็นคนจ่ายทุกอย่างสินะ! ผู้หญิงคนนี้กล้าจะเอาเงินของลูกชายฉันไปใช้ทั้งที่ไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ ต่อไปเรื่องมันจะไม่แย่มากกว่านี้หรอกเหรอ?

สายตาที่แผดเผาของศศิตารุนแรงมากจนรษิกาสัมผัสได้ แต่เสียงของเธอก็ติดอยู่ในลำคอ

โชคดีที่เลอศิลป์ยืนขึ้นมาแล้วอธิบายว่า “รษิกาซื้อเสื้อผ้าให้ผมครับ ผมก็เลยซื้อให้เธอเป็นการตอบแทน”

ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจรษิกาเมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของชายหนุ่ม

ฉันแค่ซื้อเสื้อเชิ้ตตัวที่เขาใส่อยู่ให้ เขาพูดเหมือนกับฉันซื้อทุกอย่างตรงนี้ได้ยังไง?