หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1578

เลอศิลป์โอบแขนเขาไว้รอบกายเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม “ไม่มีอะไร วิวมันทำให้ผมนึกได้ว่าคุณยังไม่ตอบรับคำขอแต่งงานของผมเลย” ถ้ารษิกาปฏิเสธคำขอแต่งงานของฉันอยู่ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะแย่หรอกนะ หากว่าจะต้องตายตรงนี้ไปพร้อมกันนี่แหละ

เมื่อเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงแหวนที่ยังอยู่ในความครอบครองของเธอ เขาบอกว่าฉันต้องใส่แหวนถ้าหากว่าฉันตอบตกลง แต่ว่า…

ด้วยความเขินอาย เธอจึงเบือนหน้าหนีไปและมองระลอกคลื่นที่อยู่ด้านล่างก่อนจะเถียงว่า “เรื่องแต่งงานมันสำคัญมากเลยเหรอ? ถ้าคุณจริงจังกับเรื่องนี้มากนัก เราก็น่าจะแยกห้องกันนอนตั้งแต่ตอนนี้เลย”

คำพูดของเธอทำให้เขาอึ้งไป มันทำให้เขาต้องย้อนมองพฤติกรรมตัวเอง

แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็ไม่คิดว่าเขาทำอะไรผิดไป

ความคิดของเขากลับกระตุ้นเขา จนไม่สามารถยั้งตัวเองไว้ได้อีกต่อไป เขาจูบคอเธอและเริ่มสัมผัสเธออย่างไม่เหมาะสม “นั่นเป็นสองเรื่องที่แตกต่างกันนะ มีแค่เราเท่านั้นที่รู้ว่าเรานอนหลับอยู่หลังประตูที่ปิดสนิทกันยังไงบ้าง แต่ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นของผม”

เมื่อสัมผัสได้ว่าท่าทีของเขาเปลี่ยนไป รษิกาก็หน้าแดง “คุณควรจะกลับไปขับเฮลิคอปเตอร์ได้แล้วก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆ!”

เลอศิลป์ไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ “ดูสิว่าวิวข้างนอกสวยแค่ไหน…”

รษิกาคว้ามือเขาไว้อย่างรวดเร็วและถามว่า “คุณบอกว่าคุณพาฉันออกมาผ่อนคลายไม่ใช่เหรอ?”

เลอศิลป์ถอนหายใจและกำจัดความคิดที่ไม่เหมาะสมในใจทิ้งไป เขาเพียงแต่จ้องมองทะเลขณะที่กอดเธอ “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ”

หลังจากผ่อนคลายลงไปแล้ว รษิกาก็หลุบตาลงแล้วตอบว่า “ฉันตอบไปแล้ว แต่มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้”

คำตอบนั้นทำให้เลอศิลป์ยิ้มอย่างพึงพอใจ

จนกระทั่งเขากลับไปที่ห้องนักบินและขับเฮลิคอปเตอร์กลับ เธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เธอก็เริ่มกังวลกับเอวของเธอเอง ฉันไม่คิดว่าคืนนี้จะเลี่ยงได้ ถ้าฉันรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันคงไม่ยอมออกมากับเขา อีกอย่าง ฉันแค่คิดไปเองหรือว่าเขาบินกลับไปเร็วกว่าเดิมกันแน่นะ?