หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1585

หลังจากส่งรษิกาเข้าสถาบันวิจัยไปแล้ว เลอศิลป์ก็เลี้ยวรถมุ่งหน้าไปยังคชาเรศกรุ๊ป

จักรภพเพิ่งกลับมาและกำลังจะเข้าไปในห้องทำงานขณะที่เลอศิลป์มาถึงคชาเรศกรุ๊ปพอดี

“เลอศิลป์ วันนี้ลมอะไรหอบมาเจอฉันถึงนี่?” จักรภพยิ้มเมื่อเห็นเลอศิลป์ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเลอศิลป์ก็ทำให้ชายหนุ่มต้องประหลาดใจ “เดี๋ยวก่อนนะ นี่นายเป็นเลอศิลป์ตัวจริงหรือเปล่า? หรือมีคนอื่นปลอมตัวมา?”

เลอศิลป์มีสีหน้าเย็นชา เขาจ้องมองจักรภพอย่างพูดไม่ออก “นี่ฉันตัวจริง”

จักรภพแน่ใจว่าเป็นเลอศิลป์ตัวจริงก็เมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้าเช่นนั้น จักรภพเปิดประตูและเชิญเลอศิลป์เข้าไปในห้องทำงานของเขา

“ทำไมจู่ๆ ก็โผล่มาที่นี่?” หลังจากรินกาแฟมาสองถ้วยให้เลอศิลป์และตัวเขาเองแล้ว จักรภพก็นั่งลงที่โซฟา “นี่นายกับรษิกา…”

เลอศิลป์เหลือบมองเขา “รษิกาต้องการให้นายช่วย”

“ในเมื่อนายเป็นคนขอ ฉันก็จะช่วยนายแน่” จักรภพตอบตกลงในชั่วพริบตา

“ฉันอยากรบกวนให้นาย…”

“นายไม่ต้องมาสุภาพอะไรกับฉันหรอกน่า ในเมื่อที่นี่ก็มีแค่เรา” จักรภพตกใจ “ถ้านายพูดอย่างนี้ ฉันจะต้องโทษตัวเองจนตายแน่ถ้าฉันช่วยนายไม่ได้”

“ช่วยหาบริษัทผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรหรือฟาร์มในชนบทไหนก็ได้ที่สามารถมาแทนดำรงกุลกรุ๊ปได้ให้เร็วที่สุดหน่อยสิ ฉันอยากให้นายตกลงราคากับพวกนั้น โดยไม่ต้องสนใจเลยว่าจะแพงแค่ไหน”

รอยยิ้มของจักรภพแข็งค้าง แล้วเขาก็หัวเราะแห้งๆ “นั่นมันก็เป็นปัญหาจริงๆ แหละนะ”

เลอศิลป์เลิกคิ้ว เขาดูข่มขู่อีกฝ่าย

เมื่อเห็นอย่างนั้น จักรภพก็รีบอธิบายว่า “เลอศิลป์ นายน่ะไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องเกี่ยวกับอุตสาหกรรมยา นายก็เลยไม่รู้ว่าคุณภาพสมุนไพรของดำรงกุลกรุ๊ปดีมากแค่ไหน เหตุผลที่ธุรกิจของพวกเขาดำเนินการมายาวนานขนาดนี้ก็เป็นเพราะชื่อเสียงของพวกเขาไง มันยากมากนะที่จะหาผู้จัดจำหน่ายซึ่งผลิตสมุนไพรออกมาได้ดีเท่าดำรงกุลกรุ๊ปน่ะ”

เลอศิลป์ยังคงดูข่มขู่อยู่เหมือนเดิม