หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1598

เบนนี่ลังเล “เราจะไม่บอกแม่เหรอ? แล้วจะเป็นยังไงถ้าไอวี่หายไปจริงๆ?”

อชิขมวดคิ้วและตอบว่า “แม่อารมณ์ไม่ดีมาสองสามวันแล้วนะ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้อีก แม่ก็จะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิม อย่าทำให้แม่เป็นห่วงเลย เรากลับบ้านกันก่อนเถอะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เบนนี่ก็คิดว่ารษิกาเป็นอย่างไรบ้างในช่วงสองสามวันมานี้ และเขาก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

เด็กชายทั้งสองจับมือกันแล้วออกจากสวนสนุกไปโบกรถแท็กซี่

คนขับรถแท็กซี่รู้สึกกังวลเมื่อได้เห็นเด็กสองคนมาโบกรถกันตามลำพัง “ทำไมพวกหนูอยู่กันแค่สองคนล่ะ? หลงทางหรือเปล่า? อยากให้ฉันช่วยแจ้งตำรวจไหม?”

อชิส่ายหน้า “เราออกมาเองครับ! แม่เรารออยู่ที่บ้าน รบกวนช่วยไปส่งเราที่บ้านได้ไหมครับคุณลุง!”

คนขับรถสงสัยในคำพูดนั้น แต่เขาก็ทิ้งเด็กสองคนให้อยู่กันข้างถนนตามลำพังไม่ได้ เขาจึงให้เด็กๆ ขึ้นรถมาก่อน

คนขับรู้สึกสบายใจขึ้นตอนที่เหยียบคันเร่งหลังจากเด็กๆ บอกที่อยู่ให้เขาฟังอย่างถูกต้อง

บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์นั้นอยู่ห่างจากสวนสนุกพอสมควร แต่เพราะคนขับรถเห็นว่าเขารับเด็กมาด้วย เขาจึงขับรถไปช้าๆ และระมัดระวังมากระหว่างทางไปบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อพวกเขามาถึงปลายทาง มันก็เลยสี่โมงเย็นไปแล้ว

รถค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดที่ทางเข้าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ และคนขับก็อึ้งไปเมื่อเห็นบ้านที่แสนจะหรูหราตรงหน้าเขา ถ้าครอบครัวนี้รวยขนาดนั้น แล้วพวกเขาปล่อยให้ลูกๆ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไงกัน? พ่อแม่ไม่กลัวว่าจะมีคนมาลักพาตัวไปบ้างหรือไง?

“คุณลุงครับ รอสักครู่นะครับ ผมจะเข้าไปเอาเงินมาให้!” อชิบอกด้วยน้ำเสียงเด็กๆ

คนขับรถหลุดจากห้วงความคิดและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เด็กๆ “ไม่จำเป็นหรอก ลุงไม่เอาเงินจากเด็กๆ นะ รีบเข้าบ้านไปเถอะ พ่อแม่คงเป็นห่วงแย่แล้ว”

เห็นได้ชัดว่าอชิไม่ยอม เขาตบไหล่เบนนี่และบอกว่า “เข้าไปเอาเงินจากคุณคติยามาที ฉันจะรออยู่ในรถนะ”

“โอเค” เบนนี่ลงจากรถแล้ววิ่งไปยังทางเข้าบ้านแล้วกดกริ่งประตู