หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1614

เจตนินยังคงไม่กระวนกระวายกับความโกรธของจุลพัฒน์ เขากล่าวว่า “คุณปู่ คุณหมอรษิกายืนยันว่าจะขายยาที่ราคาหนึ่งร้อยยี่สิบต่อกล่อง ผมกลัวว่าจะไม่มีใครรับราคานั้นได้เพราะมันจะเป็นข้อตกลงที่ไม่ได้กำไรเลย”

เมื่อจุลพัฒน์ได้ยินเช่นนั้น สายตาเขาก็เคร่งเครียด และเขาเกือบจะเป็นลมไปเพราะความโกรธ

เขาไม่คิดเลยว่าทายาทที่เขาเลือกมากับมือจะให้ความสำคัญกับกำไรมากขนาดนั้น

“ตระกูลดำรงกุลต้องการเงินจำนวนน้อยนิดอย่างนั้นเหรอ?” ชายอาวุโสถามขณะที่เขากุมหน้าอกไว้พลางพยายามอ้าปากหายใจ

เจตนินก้มหน้าลงและเงียบไป แต่ใครก็มองออกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขารู้สึกว่าบริษัทอาจจะมีจุดจบที่ขาดทุน มันจึงไม่คุ้มค่าที่จะทำงานร่วมกับรษิกา

ความผิดหวังไหล่บ่าเข้าท่วมใจของจุลพัฒน์ขณะที่เขามองหน้าหลานชาย “ปู่เลือกแกเป็นทายาทตระกูลดำรงกุลเพราะปู่คิดว่าแกเข้าใจว่าชื่อเสียงเป็นร้อยๆ ปีของครอบครัวเราเกิดขึ้นได้จากความใจดีในฐานะแพทย์ ไม่ใช่ความร่ำรวยของแพทย์”

เจตนินตอบอย่างเศร้าหมอง “ผมเข้าใจครับ”

จุลพัฒน์จ้องมองเขาอีกครั้ง “แกไม่เข้าใจ! กี่ปีมาแล้วที่ตระกูลดำรงกุลพัฒนายาที่จะเปลี่ยนชีวิตของผู้คนมากมายได้? เราใกล้จะพัฒนายาดีๆ ตัวนึงได้เพราะการทำงานกับรษิกา แต่แล้วแกก็ทำมันพัง!”

มาถึงตอนนี้ การแถลงข่าวใกล้เสร็จสิ้นลงแล้ว รษิกากับชายหนุ่มอีกสองคนเดินฝ่าฝูงนักข่าวออกไปพร้อมกับมีบอดี้การ์ดคอยกันพวกเขาเอาไว้

ความร่วมมือนั้นได้ตกลงกันเป็นมั่นคงแล้ว

เมื่อรู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนสถานการณ์ใดได้อีก จุลพัฒน์ก็ยอมแพ้ไป เขาโบกมือไล่และพูดออกมาว่า “ช่างเถอะ ปู่คิดว่าแกคงหลงลืมแรงบันดาลใจแรกของแกไปแล้ว วางมือจากการบริหารงานที่ดำรงกุลกรุ๊ปซะ แล้วไปให้คำปรึกษาทางการแพทย์เหมือนเดิมแทน แกจะได้เอาแรงบันดาลใจนั้นกลับมา ส่วนเรื่องที่บริษัท ปู่จะหาคนมาจัดการแทนเอง”

ใจของเจตนินเจ็บปวดเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น และเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองจุลพัฒน์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ดำรงกุลกรุ๊ปมาไกลจนถึงวันนี้ก็เพราะฉันทำงานมาอย่างหนัก แต่ตอนนี้คุณปู่กลับไล่ฉันออกไปก่อนแบบนี้เลยเนี่ยน่ะเหรอ? ฉันจะรับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง? ฉันยังไม่ได้บรรลุเป้าหมายของตัวเองเลยด้วยซ้ำ!