หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1626

“เจตนิน” เลอศิลป์กัดฟัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจตนินไม่ค่อยพอใจกับคำที่เลอศิลป์เรียกเขา “ทำไมถึงทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้าล่ะ? คุณเลอศิลป์ ผมโทรมาแสดงความยินดีกับคุณนะ!”

เจตนินจะต้องมีส่วนกับเรื่องนี้แน่ ไม่งั้นเขาจะโทรมาเวลานี้ทำไม? เลอศิลป์มีสีหน้าบูดบึ้งเมื่อเหลือบมองหญิงสาวที่ดูไร้วิญญาณบนเตียงของโรงพยาบาล “ผมไม่มีเวลากับเรื่องไร้สาระของคุณ! ตอนนี้รษิกาหมดสติไป คุณทำแบบนี้กับเธอใช่ไหม?”

เจตนินทำทีเป็นตกใจและพูดว่า “คุณเลอศิลป์ คุณพูดแบบนั้นได้ยังไง? ผมเป็นหมอนะ ผมจะทำเรื่องไร้จริยธรรมอย่างนั้นได้ยังไงกัน?”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็เปลี่ยนเรื่องพูดไปอย่างสบายใจ “ก็ผมเห็นการแถลงข่าวเรื่องความร่วมมือของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปกับสถาบันวิจัย จึงโทรมาแสดงความยินดีกับคุณนะ คุณเลอศิลป์ ในที่สุดคุณก็ได้สิ่งที่คุณต้องการแล้ว! คุณเอาชนะใจคุณรษิกาได้แล้วนี่ครับ!”

เลอศิลป์หรี่ตาด้วยความโมโหและพูดว่า “อย่างที่ผมบอกนะ ผมจะไม่ให้คุณมาเอาเปรียบเธอได้! รษิกาเป็นของผม!”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยากทำอะไรกับเธอ? คุณเลอศิลป์ หากคุณรษิกาเลือกผม ผมคิดว่าตอนนี้เธอคงอยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้แน่นอน คุณไม่คิดงั้นเหรอ?” เจตนินหัวเราะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็กำโทรศัพท์ไว้แน่นและคำรามว่า “คุณนั่นเอง! คุณทำอะไรกับรษิกา?”

ทั้งสองคนเป็นชายหนุ่มที่ชาญฉลาด

แม้ว่าเจตนินจะไม่ยอมรับออกมาตรงๆ ว่าเขาทำอะไรลงไป แต่คำพูดของเขาก็ยืนยันความสงสัยของเลอศิลป์ไปแล้ว เจตนินนั่นแหละคือผู้ที่ทำเช่นนี้

“รษิกาเชื่อใจคุณนะ! คุณทำอะไรเธอ? กล้าดียังไง!” เลอศิลป์พูดอย่างเย็นชา

เจตนินเลิกคิ้วอย่างเยาะเย้ยและตอบกลับไปอย่างกำกวม “ทำไมถึงได้ด่วนสรุปนักล่ะ? คุณเลอศิลป์ ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังเป็นหมอที่มีชื่อเสียงมาก บางทีผมอาจจะช่วยให้คุณรษิกาฟื้นคืนสติขึ้นมาได้นะ”