หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1650

เจตนินเต็มไปด้วยความมั่นใจขณะที่เขาใช้ชีวิตของรษิกามาเป็นเครื่องมือในการต่อรอง

หากเลอศิลป์อยากช่วยรษิกา เขาจะต้องตอบตกลงกับคำขอของเจตนิน

หากเป็นเช่นนั้น เมื่อเวลาผ่านไป ตระกูลดำรงกุลจะไม่เพียงแต่เป็นที่รู้จักในฐานะตระกูลแพทย์ที่มีชื่อเสียงเท่านั้น แต่ยังเทียบได้กับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อีกด้วย

นี่คือดำรงกุลกรุ๊ปที่ฉันจินตนาการมาตลอด!

เลอศิลป์ไม่ใช่คนเดียวที่สามารถขยายอิทธิพลของบริษัทของเขาด้วยความสามารถของเขาเอง เจตนินเองก็สามารถทำให้ดำรงกุลกรุ๊ปประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้เหมือนกัน

“สามวัน” เจตนินชูสามนิ้วออกมา “ผมจะให้เวลาคุณสามวัน ผมหวังว่าคุณจะให้คำตอบที่น่าพอใจในตอนนั้น ผมมีคำขอเพียงสามข้อเท่านั้น และคุณต้องยอมรับทั้งหมดด้วย”

เขามองดูคนตรงหน้าอย่างผู้มีชัย ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นชัยชนะของเขาได้แล้ว

เลอศิลป์กำหมัดขณะที่น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบ “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขเหล่านั้น? คุณจะทำยังไง? คุณเจตนิน คุณแน่ใจเหรอว่าคุณเป็นคนเดียวที่มียาถอนพิษ?”

ดูเหมือนเจตนินจะถือว่าคำพูดของเลอศิลป์เป็นเรื่องตลก เขาเริ่มหัวเราะก่อนที่เขาจะสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งและตอบว่า “แน่นอน! พิษของผมถูกสร้างขึ้นจากส่วนผสมของพิษจตุปริศนา! ไม่มีใครสามารถสร้างยาถอนพิษได้! ผมว่าคนโง่พวกนั้นคงไม่สามารถคาดเดาสมุนไพรที่ผมใช้ได้เลยสินะ!”

เขาแสดงท่าทีใจดีและเตือนเขาว่า “ผมแนะนำว่าอย่าทำอะไรที่ไร้จุดหมายเลย มีสมุนไพรมากมายในโลกนี้ มีความเป็นไปได้ที่คนโง่พวกนั้นจะใช้สมุนไพรที่ออกฤทธิ์ขัดกับสมุนไพรที่ผมใช้ เมื่อถึงเวลานั้น ผมก็คงไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับชีวิตหรือความตายของคุณรษิกา!”

เลอศิลป์กดดันต่อไป “คุณเจตนิน คุณเป็นคนวางยาพิษรษิกานะ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับคมสันบ้าง? คุณอยากจะเป็นเหมือนเขาแล้วไปอยู่ในคุกสักสองสามปี ก่อนที่คุณจะสำนึกเสียใจงั้นเหรอ?”

เจตนินจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจ “คมสัน… คนโง่คนนั้นถูกจับได้เพราะคุณพบเรื่องสกปรกของเขา เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความผิด มันทำให้เขาต้องถูกจำคุก”

เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณแน่ใจเหรอว่าผมจะไม่พบเรื่องสกปรกติดตัวคุณ? คุณเจตนิน เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าคุณไม่อยากช่วยเธอ ก็จะมีคนมาบังคับให้คุณทำอยู่ดี!”

เจตนินมั่นใจในตัวเอง “คุณเลอศิลป์ คุณไม่มั่นใจจนเกินไปหน่อยเหรอ? เอาไว้คุณพบหลักฐานจริงๆ แล้วค่อยมาคุยกับผมดีกว่านะ!”

ช่างเลอศิลป์ไปสิ แม้ว่าเขาจะขอให้คุณปู่มาก็คงเป็นการเสียเวลาเท่านั้น!