หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1671

เลอศิลป์ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “คุณสำนึกผิดกับสิ่งที่คุณทำหรือเปล่า?” เขาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

คมสันยิ้มอย่างขมขื่น “มันจะแตกต่างอะไร? ผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองที่เกือบจะทำให้คุณหมอรษิกาต้องเสียชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง”

เขาเงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์และพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวเอง

“ผู้คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักพอ ในตอนแรกผมมีความสุขที่ได้ร่วมงานกับเธอ จากนั้นผมก็อยากจะอยู่ใกล้เธอให้มากที่สุด ผมก็เลยมาเป็นผู้ช่วยของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน ผมอยากให้เธอมองผมเหมือนที่เธอมองคุณ ความปรารถนาของผมเพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังทำอะไรอยู่”

เลอศิลป์จ้องมองเขา โดยพยายามแยกแยะความจริงใจจากคำพูดของเขา

คมสันถอนหายใจ “ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไปถึงข้อผิดพลาดทั้งสองครั้งที่ผมทำ ไม่ว่าจะจุดไฟหรือทำลายห้องปฏิบัติการ การไม่ระมัดระวังเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่ได้ นอกจากคุณหมอรษิกาแล้ว นักวิจัยคนอื่นๆ ในสถาบันวิจัยก็อาจตายด้วยน้ำมือของผม ผมสมควรที่จะอยู่ในที่ที่ผมอยู่ตอนนี้เพราะอาชญากรรมที่ผมก่อขึ้นมานั่นแหละ”

หลังจากสารภาพความรู้สึกกับรษิกาในวันที่เขาถูกจับกุม ในที่สุดเขาก็เข้าใจได้ในตอนที่เขาถูกพาไปขึ้นรถตำรวจ

อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล้วสำหรับความสำนึกผิด

ด้วยเหตุนี้ คมสันจึงไม่เคยคิดยื่นอุทธรณ์เพื่อเปลี่ยนแปลงคำตัดสินเลย

แต่เขาอยากจะรับโทษเพื่อบรรเทาความรู้สึกผิดในตัวเขา

“คุณวางแผนจะทำอะไรหลังจากออกไปจากที่นี่แล้ว?” เลอศิลป์ถามอย่างไม่คาดคิด

คมสันตกตะลึง ดูเหมือนเขาจะไม่เคยพิจารณาเรื่องนี้เลย