“ไม่ใช่นะ! คุณเข้าใจผิดแล้ว!” อรอุษาละล่ำละลัก
เมธินียิ้มให้อีกฝ่ายอย่างระแวง “ เจตนินไม่มีทางให้ยาถอนพิษมาหรอกถ้าไม่ใช่เพราะคุณ แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่โทษคุณ มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตรษิกาได้ แค่นึกเสียใจแทนเพื่อนเท่านั้นเอง”
ตอนแรกเพื่อนรักของเราถูกวางยาและต้องเจ็บปวดทรมานร่างกาย แต่เมื่อฟื้น ก็จะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนรัก…
อรอุษาร้อนรนอยากอธิบายเมื่อรู้สึกได้ว่าเมธินีไม่สบายใจ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าทำได้ไหม จึงได้แต่มองเลอศิลป์อย่างจะขอความเห็น
เลอศิลป์พูดแทรกบทสนทนาของทั้งคู่ด้วยเสียงแผ่วเบา “นี่เป็นแค่การใช้ลูกไม้กับเจตนิน ทุกอย่างปลอมหมด คนนี้คืออรอุษา ลีลาพล เพื่อนสมัยเด็กของผม เธอกับครอบครัวไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศเมื่อหลายปีก่อนและเพิ่งเดินทางกลับมาได้สองวัน ผมแค่ขอให้เธอช่วยแสดงละครเท่านั้น”
อรอุษาพยักหน้า
เมธินีขบคิดสิ่งที่เขาพูด “คุณหมายความว่ายังไง? ปลอมเหรอ? แล้วนี่ไม่ใช่ทะเบียนสมรสหรือไง?”
ปลอมแบบไหน ในเมื่อทะเบียนสมรสก็มี?
อรอุษาอดหัวเราะไม่ได้ “มันไม่ใช่เอกสารที่ถูกต้องตามกฏหมายค่ะ”
พูดจบก็ฉีกทะเบียนสมรสต่อหน้าเมธินี
เมธินีผงะกับการกระทำของอีกฝ่าย แต่ขณะเฝ้ามองทะเบียนสมรสที่ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็เริ่มจะเชื่อ
หญิงสาวมองอรอุษาด้วยสายตาขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ รษิกาคง…”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยค่ะ แค่การแต่งงานปลอมๆ และฉันก็ไม่มีอะไรจะเสีย ขอแค่เธอฟื้น อะไรก็ได้ทั้งนั้น” อรอุษาตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
เมธินีโล่งใจขึ้นมากหลังจากได้รู้ว่าทั้งคู่แค่แต่งงานหลอกๆ ยังห่วงเพียงว่าเมื่อไรรษิกาจะฟื้น
เวลาล่วงไป ทั้งสามกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อเห็นว่าผ่านไปกว่าสองชั่วโมงแล้ว
“ทำไมรษิกายังไม่ฟื้นอีก?”
ถ้าไอ้ชั่วเจตนินอยากเห็นฉันอยู่ในสภาพน่าสมเพชและให้ยาถอนพิษปลอมมาล่ะ?
โดยเฉพาะท่าทีเคร่งเครียดของอีกฝ่ายตอนเลอศิลป์ตั้งคำถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...