หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1716

ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขอให้ครรชิตไปซื้ออาหารกลางวันมาให้

แต่พงศกรกับรษิกาจมอยู่กับงานมากเกินกว่าจะคำนึงถึงอาหาร

“คุณควรกินอะไรบ้างนะ” เลอศิลป์โน้มน้าวอย่างหมดหวัง “ถึงคุณจะไม่กิน แต่อาจารย์หมอพงศกรก็ต้องกินอยู่ดี”

รษิกาหันไปมองพงศกรอยู่พักหนึ่ง “เห็นเลอศิลป์บอกว่าคุณไม่ได้นอนมาสองสามวันแล้ว อาจารย์หมอคะ ฉันว่าคุณคงจะเหนื่อย คุณควรกินอะไรก่อนนะคะ ฉันยังดูหน้าจอต่อไปได้ค่ะ”

ฉันก็เหนื่อยอยู่นิดหน่อย พงศกรถอนหายใจ “ผมว่าร่างกายผมคงไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนที่เคยเป็นแล้ว งั้นก็ได้ ผมจะไปกินข้าว ส่วนคุณก็ดูต่อไปก่อนนะ” จากนั้น เขาก็ไปเริ่มทานอาหารที่ด้านข้าง

เธอพยักหน้าและกลับไปดูเมธินีทำงานที่หน้าจอต่อ

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาอยากแนะให้รษิกาทานอะไรบ้าง แต่เธอก็ไม่ยอมทาน กระนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเขาคิดว่าเธอกำลังทำเพื่อช่วยเหลือตัวเธอเองอยู่

ดังนั้น เขาจึงรับอาหารกลางวันมาจากครรชิต ก่อนจะวางลงข้างเตียงแล้วป้อนให้เธอ

รษิกามุ่งความสนใจอยู่มากจนต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ตัวว่ากำลังทานข้าวอยู่

เธอส่งยิ้มให้เลอศิลป์เป็นเชิงขอโทษหลังจากเห็นแววตาสะเทือนใจของเขา

“ไม่เป็นไรถ้าคุณต้องทำงาน แต่คุณก็ต้องกินด้วย” เลอศิลป์กล่าวอย่างสิ้นหวัง

เธอหันไปมองหน้าจออย่างไม่ลังเลและเห็นเมธินีกำลังใส่ของเหลวที่เหลือลงไปในอุปกรณ์ทดลอง จากนั้นก็รอผล