หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1747

“มีอะไรเหรอ?” เลอศิลป์ถาม เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่รษิกาอยากจะเปิดเผย

เขารออยู่เงียบๆ และปล่อยให้เธอใช้เวลาให้เต็มที่ขณะที่เขาเห็นว่าเธอยังดูไม่ค่อยเต็มใจนัก

ความรอบคอบของเขาทำให้รษิกายิ่งรู้สึกผิดและแน่วแน่มากขึ้นที่จะสารภาพความจริงกับเขา แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็สบตาเขาและถามว่า “คุณคิดยังไงกับอชิและเบนนี่?”

“ผมรักพวกเขาตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอพวกเขา” เลอศิลป์พูดอย่างจริงจัง เขาสบตาเธออยู่ตลอดเวลา

ในตอนนี้ เขาเดาออกแล้วว่ารษิกาคิดอะไรอยู่

สิ่งที่เขาต้องการคือให้เธอพูดออกมา เขาจึงเงียบไปหลังจากนั้นและแค่มองเธออย่างจริงใจโดยมีความหวังลุกโชนอยู่ในใจเขา

สายตาของรษิกาวูบไหวเมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์จริงจังแค่ไหน “งั้นก็ดีค่ะ…”

เพราะเธอเก็บความลับมาอย่างยาวนาน เธอจึงไม่รู้ว่าจะบอกเลอศิลป์อย่างไรดี และพยายามอย่างประหม่าเพื่อจะเรียบเรียงคำก่อนจะเอ่ยปากพูด

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่จะเปิดเผยตัวตนของอชิและเบนนี่ให้เขาฟัง แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเก็บความลับจากเลอศิลป์ได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น

มันไม่สมควรที่เธอจะพรากลูกๆ จากครอบครัวที่สมบูรณ์ในตอนนี้ ซึ่งในที่สุดพวกเขาก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ แล้ว

ภาพพวกเขายิ้มกันอย่างมีความสุขทำให้เธอมีความกล้าที่จะยอมรับในที่สุด “อันที่จริง อชิกับเบนนี่เป็นลูกของคุณเหมือนกัน ฉันขอโทษที่ปิดบังความจริงจากคุณมานานนะคะ”

ฉันต้องการจะซ่อนพวกเขาไม่ให้คุณเจอ เพราะฉันกลัวว่าคุณจะพรากพวกเขาไปจากฉัน