หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1822

ตอนแรก เจนจิราไม่ได้มีความหวังมากนัก แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของรษิกาแล้ว เธอก็รีบเสิร์ฟกาแฟให้หญิงสาวแก้วหนึ่ง

รษิการับกาแฟมา เธอจิบแล้วอ่านบันทึกต่อไปขณะที่พูดว่า “เรื่องแรกที่เราทำได้คือย้ายพ่อคุณไปโรงพยาบาล คุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนะคะ มันฟรี คุณแค่ต้องดูแลความต้องการในแต่ละวันของเขาเท่านั้น การรักษาจะกินเวลาราวๆ หนึ่งเดือน”

คำพูดเธอทำให้เจนจิราตกใจ รักษาฟรีงั้นเหรอ?

เธออดตัวสั่นไม่ได้เพราะค่ารักษาของพ่อเธอนั้นแทบจะทำให้เงินเก็บของเธอหมดไป และเธอยังมีครอบครัวที่ต้องดูแล ทั้งยังมีลูกที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยอีกด้วย

“คุณพูดจริงเหรอคะ? คุณรษิกา” เจนจิราถาม เธอกลัวว่ารษิกาจะแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น

รษิกาพยักหน้า เธอหันไปมองหน้าลูกสาวครูใหญ่แล้วอธิบายว่า “เขาจะต้องผ่าตัด ฉันรับรองไม่ได้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไปอีกนานเท่าไร แต่จากประสบการณ์ของฉันแล้ว ฉันอาจจะทำให้เขาอยู่ได้เพิ่มขึ้นอีกห้าปี โดยมีอัตราสำเร็จอยู่ประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ!”

เจนจิราอึ้งไปก่อนจะถามด้วยความดีใจว่า “คุณหมายความว่าเขาสามารถอยู่ต่อไปได้อีกห้าปีเหรอคะ?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

ทันใดนั้น เจนจิราก็สะอื้นออกมา “จริงเหรอคะ? ขอบคุณค่ะ! คุณรษิกา คุณคือผู้ช่วยชีวิตฉันไว้จริงๆ ลูกชายฉันรู้ว่าคุณตาของเขาป่วย เขาก็เลยไม่สามารถตั้งสมาธิกับเรื่องเรียนได้ ในที่สุดฉันก็มีข่าวดีไปบอกเขาแล้ว”

รษิกาปลอบโยนเธอ

เวลาต่อมา เลอศิลป์กับอรอุษาก็ออกมาจากห้อง

หลังจากได้เห็นเจนจิราร้องไห้และได้ฟังคำปลอบใจของรษิกาแล้ว เลอศิลป์ก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น “คุณวิชัยหลับไปแล้ว เรายังไม่ได้เตรียมอะไร แต่ผมได้ยินว่าคุณมีลูกที่กำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย และอีกคนเรียนมัธยมปลายอยู่ ใช่ไหมครับ?”

เมื่ออรอุษารู้ว่ารษิกาช่วยรักษาวิชัยได้ เธอก็ดีใจกับครอบครัวเขา

เลอศิลป์ยังก้าวเข้ามาป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นได้ “อย่าทำแบบนี้เลยครับ คุณวิชัยอุทิศชีวิตของเขาเพื่อการศึกษาของเยาวชน ซึ่งมันมากเสียจนเขาล้มป่วยไป มันเป็นความตั้งใจของพวกเราเองที่ต้องการจะตอบแทนความดีของเขาและได้เห็นเขาหายดี และเราจะไปขอให้นักเรียนที่เหลือช่วยกันบริจาคเงินให้ครอบครัวคุณด้วย”

“ใช่ คุณวิชัยใช้ชีวิตมาอย่างเรียบง่าย เขาไม่ใช่คนโลภอะไร ดังนั้น ไม่มีทางเลยที่เราจะปล่อยให้เขาติดปัญหาเรื่องเงินได้หรอกค่ะ” อรอุษาเสริม

คำพูดของพวกเขาขจัดความกังวลของเจนจิราไปจนหมด

“ฉันจะติดต่อเมธินีให้ส่งรถมารับคุณวิชัยที่นี่นะ เลอศิลป์” รษิกายังคงคิดถึงอาการของวิชัย

เธอโทรหาเมธินีอย่างไม่รีรอ ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่งรถพยาบาลมาที่นั่นอย่างรวดเร็ว

หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นไปแล้ว คนกลุ่มนั้นก็บอกลาเจนจิรา ขณะที่เจนจิราไปส่งพวกเขาแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง