หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1848

เลอศิลป์และจักรภพคุยเรื่องงานกันระหว่างดื่มกาแฟอยู่ในบ้าน

ยังไม่มีความคืบหน้าเพิ่มเติมใดๆ ในการสืบสวนหาสาเหตุของอุบัติเหตุนั้น

เมื่อได้รู้ว่าน้องสาวเขาได้รับการว่าจ้างให้เข้าทำงานที่บริษัทของชโยดม จักรภพก็ต้องการเรียกเธอกลับมาถามให้รู้เรื่อง แต่เลอศิลป์ก็ห้ามไว้

“เป็นชโยดมที่ขอให้อาจารย์หมอพงศกรมาช่วยเรา ถึงรษิกาจะเป็นคนคิดยาถอนพิษขึ้นมาเอง แต่อาจารย์หมอพงศกรก็ช่วยเราในเวลาที่วิกฤติ ฉันเชื่อว่าชโยดมจะไม่ลดตัวลงใช้กลวิธีดังกล่าว เราสามารถกำจัดเขาโดยมั่นใจได้”

จักรภพพยักหน้า ตรรกะนี้สมเหตุสมผลดี

ตรกูลกังสดาลพิภพจากทางเหนือนั้นมีอิทธิพล และมีอำนาจในการบริหารที่ดินและชนชั้นสูงในสังคมมากมาย ชโยดมซึ่งมาจากตระกูลแบบนี้จะต้องรอบคอบมากหากเขาจะทำอะไรที่ไร้หลักการ

“นายได้กินยาเป็นประจำแล้วหรือยัง?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็ถาม

จักรภพพยักหน้า “ฉันกินยาแผนโบราณของรษิกาตามใบสั่งยา หมอเมธินีก็บอกให้ฉันกลับไปตรวจซ้ำในสิ้นเดือนนี้”

“ดีเลย เมธินีเป็นห่วงเรื่องอาการของนายมากนะ” เลอศิลป์ย้ำเขาเล็กน้อยโดยหวังว่าจักรภพจะเข้าใจสิ่งที่ต้องการจะสื่อ

แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ เพราะจักรภพดูมีสีหน้าอับอาย “ใช่ หมอเมธินีมีนิสัยอ่อนโยนและห่วงใยคนอื่นจากใจจริง”

เลอศิลป์หรี่ตา

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว มีเรื่องเกิดขึ้นมาหลังจากเราไปบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้าคราวก่อนหรือเปล่านะ?

แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจที่จะถามถึงเรื่องนั้น เนื่องจากจักรภพมีท่าทีจริงจังต่อเขาเสมอมา เขาจึงทำได้เพียงแต่แสดงพฤติกรรมเช่นเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าสายตาของเลอศิลป์มีบางอย่างแปลกๆ จักรภพก็ถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? เลอศิลป์”

“ปะ… เปล่า! จากนี้ไปก็คอยดูชโยดมไว้ให้ดี คราวนี้เขาพ่ายแพ้ ดังนั้น เขาจะต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่”

จักรภพพยักหน้า เขาแอบชื่นชมเลอศิลป์อยู่ในใจ

ชโยดมคงทำทุกอย่างอย่างลับๆ แต่เลอศิลป์ไม่ใช่แค่เดาเจตนาของเขาออกเท่านั้น แต่ยังตอบสนองได้รวดเร็วพอที่จะเอาชนะเขาได้อีกด้วย