หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1921

จิราพรผู้ที่กำลังหลับลึกอยู่ดูผอมแห้ง อย่างไรก็ตาม รูปร่างที่เพรียวและบอบบางของเธอเป็นลักษณะเฉพาะของผู้หญิงทางใต้ ทำให้ผู้คนรู้สึกอ่อนโยนและเข้าถึงได้

แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปภายในไม่ถึงสิบห้านาที

เมื่อยาระงับประสาทหมดฤทธิ์ เธอก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น ดวงตาของเธอว่างเปล่าและสับสนขณะมองดูสภาพแวดล้อม

จุฑาภุชเดินเข้าไปหาเธอและพยายามเรียกชื่อเธอหลายครั้ง แต่จิราพรไม่ตอบสนองเลย

จุฑาภุชมีสีหน้าผิดหวัง เขารีบคว้าสายรัดทั้งสองเส้นแล้วรัดข้อมือของจิราพรให้แน่นขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย วิธีการกักขังแบบนี้มันเป็นแค่การยั่วโมโหเธอหรือเปล่านะ?

ขณะที่เธอคิดเช่นนั้น สีหน้าของจิราพรก็เปลี่ยนไป แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนไปเป็นวาววับ และสีหน้าร้ายกาจก็ฉายชัดอยู่บนใบหน้าเธอ

“ปล่อยฉันนะ คุณทำอะไรเนี่ย? จุฑาภุช ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! คุณจบไม่สวยแน่! กล้าดียังไงถึงได้มาทำกับฉันแบบนี้? โทรเรียกจิรายุมานะ ฉันอยากให้เขาชดใช้ด้วยชีวิต! ให้ตายเถอะ คุณคิดว่าจะขังฉันไว้อย่างนี้ได้เหรอ? ไอ้เด็กนั้นอยู่ไหน? จิรายุ อ๊า…”

สภาพเธอในตอนนี้ไม่เหมือนจิราพรผู้อ่อนโยนและมีสติแบบที่เลอศิลป์เคยรู้จักเลย

นอกจากเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของเธอแล้ว จิราพรยังพยายามดิ้นรนเพื่อจะปลดสายรัดอย่างสิ้นหวัง ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นจากเตียง และปรากฏตัวอยู่ตรงหน้ารษิกา

ใบหน้าเธอบูดบึ้ง มันเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง ทำให้รษิกาตกตะลึง

โชคดีที่เลอศิลป์ไหวตัวทัน เขาดึงรษิกากลับมาอยู่ข้างหลังเขา

คำเตือนของจุฑาภุชดังขึ้นมาทันที “ระวังนะ อย่าเข้าไปใกล้มาก! เธอจะข่วนและกัดด้วย! หากเป็นอย่างนั้นอีกครั้ง! อ๊ะ…”

“คุณจุฑาภุชคะ ทำไมคุณนายจิราพรถึงอยากทำร้ายจิรายุ?”

จิตใต้สำนึกแบบไหนกันที่เข้าครอบงำร่างกายของจิราพรเอาไว้ในตอนนี้?