หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1925

การฝังเข็มใช้เวลามากกว่าชั่วโมงหนึ่ง

เหงื่อผุดขึ้นมารวมกันที่หน้าผากรษิกา เธอหลังค่อมตลอดเวลา ทำให้กล้ามเนื้อของเธอตึงเครียด

กระนั้น เธอก็ไม่คิดว่ามันเป็นงานที่เหนื่อยล้า เพราะความสนใจของเธออยู่ที่จิราพรอย่างเต็มที่

เมื่อเธอฝังเข็มเล่มสุดท้ายลงไปที่กลางกระหม่อมของจิราพร แม่บ้านก็อุทานว่า “คุณหมอคะ! คุณนายตื่นแล้ว!”

เมื่อตื่นขึ้นมา จิราพรก็มองไปรอบตัวและเห็นว่ามีรษิกากับแม่บ้านอยู่ด้วย

จากนั้น เธอก็ค่อยๆ ตั้งสติได้

“ลีลา นี่คือ…” จิราพรจำแม่บ้านได้ แต่เธอไม่รู้ว่ารษิกาเป็นใคร

เมื่อรษิกาเห็นสีหน้าสงบของจิราพร เธอก็ถอนหายใจโล่งอก

“คุณนายจิราพรคะ เธอคือคุณหมอรษิกาค่ะ” แม่บ้านแจ้งเธออย่างสุขใจก่อนที่จะรีบออกไปเรียกจุฑาภุช

แม้ว่าในใจของเธอจะโล่งใจขึ้นมาก แต่รษิกาก็ยังคงเฝ้าดูจิราพรอย่างใกล้ชิด เพราะกลัวว่าจิราพรจะแจ่มใสขึ้นได้ไม่นานนัก

จุฑาภุชรีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ เมื่อเห็นว่าภรรยาของเขากลับมามีท่าทีอ่อนโยนเหมือนเดิม เขาก็เริ่มขอบคุณรษิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“จุฑาภุช คุณทำอะไรน่ะ? คุณหมอรษิกา… เป็นภรรยาของเลอศิลป์ไม่ใช่เหรอ? ฉันนึกว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกันเสียอีก แล้วนี่ฉันเป็นอะไร?”

อาการของเธอกำเริบมานานมากแล้ว ดังนั้น สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ก็เป็นช่วงเวลาที่นานมาแล้วนั่นเอง

“คุณจุฑาภุชคะ แต่งตัวให้คุณจิราพรเร็วเข้าเถอะค่ะ แล้วศาสตราจารย์รพินทร์พร้อมแล้วหรือยังคะ?” รษิกาถามด้วยความกังวล

จุฑาภุชพยักหน้า เมื่อรษิกาออกมาจากห้องน้ำ เขาก็รีบแต่งตัวให้ภรรยาของเขา

“จุฑาภุช เกิดอะไรขึ้น? ฉัน… นี่มันอะไรกัน? อาการฉันกำเริบเหรอ? แล้วลูกชายเราล่ะ? ลูกชายเราอยู่ที่ไหน? เราอยู่ที่บ้านกันใช่ไหม? แล้วลูกเรากลับมาที่ประเทศนี้แล้วหรือยัง?”

ดูเหมือนสิ่งสุดท้ายที่จิราพรจำได้จะเป็นการไปท่องเที่ยวอเล็นดอร์ตอนที่พวกเขาต้องเจอกับโจรนั่นเอง