หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1933

ดวงตาของจิราพรอ่อนลง สีหน้าเธอเจือไปด้วยความรัก เธอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของจิรายุ จิตสำนึกของจิราพรกลับมาแล้วในที่สุด

“แม่! แม่โอเคไหม?” จิรายุดีใจเมื่อประเมินพฤติกรรมของจิราพรในตอนนี้ รัศมีแห่งความชั่วร้ายหายไปหมดสิ้น

จิราพรพยักหน้า เธอยิ้ม “จิรายุ แม่ได้ยินความลับของลูกหมดแล้ว”

“แม่ ก่อนหน้านี้แม่รู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” จิรายุถาม เขาตะลึงกับคำพูดของจิราพร

แม่ได้ยินที่ฉันพูดกับ ‘น้าจิราวรรณ’ แล้วใช่ไหม?

จิราพรพยักหน้า “ใช่ แม่ไม่ใช่แค่ได้ยินที่ลูกคุยกับจิราวรรณเท่านั้นนะ แต่แม่ยังได้เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้นด้วย ในอดีตมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ก่อนหน้านี้ แม่รู้สึกเสมอว่าแม่ถูกขังอยู่ในกรงมืด ไม่สามารถมองเห็นหรือได้ยินอะไรเลย และไม่มีทางหนีออกมาได้ ไม่ว่าแม่จะอยากออกมามากแค่ไหนก็ตาม แต่คราวนี้ แม่ได้ยินเสียงของลูก! แม่กลัวและพยายามตะกายหาทางออก กรงนั้นพองออกเหมือนหมอกและหายไป แม้ว่าแม่จะเห็นลูก แต่แม่ก็ยังขยับตัวไม่ได้! แม่คิดว่าเป็นเพราะน้าจิราวรรณรู้ว่าเธอคิดผิด นั่นคือเหตุผลที่เธอปล่อยแม่มา!”

จุฑาภุชผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปหลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของจิราพร รษิกากับเลอศิลป์ก็เดินตามเข้ามา

จิราพรยิ้มให้พวกเขาก่อนที่จะเล่ารายละเอียดในช่วงที่อาการป่วยของเธอกำเริบให้ทุกคนฟัง

สติของจิราพรกลับคืนมาในครั้งนี้ โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากยาหรือการรักษาใดๆ

จิราพรพูดอย่างใจเย็น “จุฑาภุช จิรายุ ฉันรู้สึกได้ว่าจิราวรรณหายไปจากใจฉันแล้ว ฉันคิดว่าฉันหายดีแล้วล่ะ”

เธอพูดต่อไปว่า “ก่อนหน้านี้ฉันเสียสติไป อาจจะเป็นเพราะเราสองคนมีพลังจิตที่แข็งแกร่งในฐานะพี่น้องฝาแฝด ดังนั้นฉันจึงคิดว่าตัวเองเป็นจิราวรรณโดยไม่รู้ตัว ฉันคิดอยู่ตลอดว่าเธอตายอย่างไม่ยุติธรรม หลายปีผ่านไปแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องหยุดคิดแบบนั้นแล้ว ฉันขอโทษแทนจิรายุจริงๆ เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาฉันมาตลอดหลายปีนี้ ลูกเป็นคนดีที่สุดแล้วนะ ลูกชายแม่!” จิราพรปลอบใจพวกเขาเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าคนอื่นๆ ยังคงดูวิตกกังวล

เธอจ้องมองจิรายุ และรอยยิ้มแห่งความสุขก็แผ่ไปทั่วใบหน้า ฉันจะหาลูกชายที่ดีกว่าจิรายุไม่ได้อีกแล้ว!