หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1954

ขณะที่การันต์เดินจากไป เด็กทั้งสามคนก็จ้องมองร่างของเขาที่กำลังห่างออกไป

ความเงียบถูกทำลายลงไปอย่างรวดเร็วด้วยการถามคำถามจากไอรดา “พ่อคะ แม่คะ คุณตาเขาดูน่าสงสารไม่ใช่เหรอคะ?”

อชิกับเบนนี่แก้ไขความเข้าใจของน้องสาวพวกเขาทันที “ไม่ ไอวี่ คุณตาไม่ได้น่าสงสารเลยเพราะคุณตาดูแลแม่ได้แย่มากๆ”

ไอรดาพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

เลอศิลป์กับรษิกาไม่ได้พูดอะไรกับบทสนทนาของเด็กๆ เพราะพวกเขาไม่รู้สึกว่าต้องสั่งสอนลูกๆ หรือปรับทัศนคติของพวกเขาในเรื่องนี้

พวกเขากลับเคารพในเสรีภาพของเด็กๆ ที่จะทำตามความต้องการของตัวเอง

เช่นนั้นแล้ว ทั้งครอบครัวจึงเล่นเกมแคมป์กันต่อไปก่อนที่จะออกจากสวนเมื่อเริ่มค่ำ

...

เมื่อการันต์กลับมาที่อะพาร์ตเมนต์ที่แคบเท่าแมวดิ้นตายของเขาในย่านทรุดโทรม เขาก็พบวิชุดากำลังเล่นโทรศัพท์และเธอไม่ได้ทำอาหารเย็นเอาไว้

การได้เห็นเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกเกลียดเธอขึ้นมา

ความโกรธของเขาลุกโชนขึ้นมาทันที “คุณเป็นอะไรไปเนี่ย? ทำไมไม่เตรียมอาหารเย็นเอาไว้? คุณคิดว่าเป็นเมียคนรวยอะไรเทือกนั้นเหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้วิชุดาจ้องเขาเขม็งด้วยความโมโห

“แล้วทำไมต้องทำ? ฉันไม่ใช่เมียคุณแล้วนะ ถึงคุณจะมีเงินห้าล้านอยู่ในมือ แต่คุณก็เก็บเอาไว้ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว กะโหลกคุณนี่มันหนาแค่ไหนกันนะ? ฉันทำตัวเป็นเมียคนรวยแล้วมันจะยังไงเหรอ? คุณเองก็รู้ดีนี่ว่าฉันทนทุกข์ทรมานกับคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้พอลูกสาวคุณไปได้ดี มันก็น่าขำนะที่คุณกลับมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสมเพชอย่างนี้น่ะ!”

ความโกรธเดือดดาลอยู่ในใจการันต์หลังจากที่เขาถูกวิชุดาตอบโต้ด้วยคำพูดเช่นนั้น

“แล้วคุณมาโทษผมทำไม? รษิกาคงไม่ตัดสัมพันธ์กับเราไปหรอกถ้าคุณไม่ได้ไปรังแกเธอในตอนนั้น ในเมื่อคุณทรมานมามาก ก็เชิญจากไปได้เลย!”