หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1974

เมธินีตัวแข็ง

ถ้าเลอศิลป์มีความคิดเช่นเดียวกับรษิกา นั่นก็ถือเป็นสถานการณ์ที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้สูง

จะพูดอีกอย่างก็คือ คนที่มีเจตนาอันชั่วร้ายจงใจส่งคนไข้คนนั้นมาที่โรงพยาบาลนี้เพื่อทำให้เกิดความวุ่นวายและแพร่โรคร้าย

“แต่ทำไมถึงมีคนทำแบบนี้ล่ะ?” เมธินีถามออกมา เธอสับสนและตกใจ

รษิกาหรี่ตาลง “มีความเป็นไปได้อยู่สองอย่างในเรื่องนี้นะ หนึ่งคือเพื่อทำลายโรงพยาบาลของเรา และทำให้เราต้องทรมานไปกับคนไข้ พวกเขาอาจจะตั้งใจจะฆ่าเราเลยก็ได้นะ อีกอย่างก็คือ แบคทีเรียก่อโรคนี้อาจจะมีในประเทศอื่นๆ แต่เนื่องจากไม่มีการบันทึกแบคทีเรียชนิดนี้ในประเทศของเรา เราจึงไม่มียาที่จำเป็นสำหรับการรักษา ในที่สุด เราจะได้รับยาจากต่างประเทศ แต่เมื่อถึงเวลานั้น โรงพยาบาลของเราก็จะเข้าไปพัวพันกับเคสสำคัญแล้ว ชื่อเสียงของเราจะได้รับผลกระทบ และในไม่ช้า โรงพยาบาลก็จะต้องปิดตัวลง”

“นั่นเป็นสาเหตุที่คุณขอให้เราค้นหารายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับแบคทีเรียก่อโรคในกระดานข่าวนานาชาติเหรอ” เมธินีสรุปด้วยความประทับใจที่เพื่อนรักของเธอสามารถตัดสินใจอย่างรวดเร็วได้แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย

รษิกาพยักหน้า

ในตอนนั้นเอง เลอศิลป์ก็พูดกับเมธินีว่า “คุณอาจจะเป็นเป้าหมายนะ”

เมธินีหายใจเข้าลึกกับคำพูดนั้น

“คุณเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ดังนั้น คุณก็ต้องมีภาระยิ่งใหญ่อยู่บนบ่าแล้ว ถ้าเรื่องนี้แย่ลงไปอีก ไม่ใช่แค่จะเสียหน้าที่การงานในฐานะผู้อำนวยการเท่านั้น แต่คุณก็อาจจะต้องเกี่ยวพันกับเรื่องทางกฎหมายอีกด้วย ซึ่งก็จะเกิดกับรษิกาเช่นกัน ยังไงๆ เธอก็ยังเป็นผู้นำโรงพยาบาลนี้อยู่”

เลอศิลป์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คงไม่กล้ายุ่งกับภรรยาของเขาโดยตรง เพราะการทำร้ายภรรยาของเขาก็เหมือนกับการทำให้คนคนนั้นกลายเป็นศัตรูกับเขานั่นเอง

ดังนั้น ความเป็นไปได้เดียวก็คือพวกเขาหมายหัวเมธินีไว้

การมีอยู่ของรษิกาและความสามารถในการบรรเทาอาการด้วยทักษะการฝังเข็มของเธอทำให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ พวกเขาทำเหมือนว่ามันเป็นหวัดธรรมดาและใช้โอกาสนี้ในการพักผ่อน

ในระหว่างนั้น ในอาคารสูงตรงข้ามโรงพยาบาล ขนิษฐากำลังเฝ้าดูผู้คนที่วิ่งไปมาในโรงพยาบาลด้วยกล้องส่องทางไกลในขณะที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานในสำนักงาน

ในขณะที่เธอกำลังเฝ้าติดตามสถานการณ์ รถยนต์จากศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคก็มาถึงโรงพยาบาลในไม่ช้าและปิดอาคารไว้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของขนิษฐาก็แสดงท่าทีไม่พอใจ เธอพึมพำเบาๆ ว่า “แปลกจัง ทำไมพวกเขาถึงตอบสนองรวดเร็วขนาดนั้น? ไม่น่าจะใช่หรอก คนไข้เสียชีวิตแล้วเหรอ? นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาระแวงหรือเปล่า?”

มีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลังขนิษฐา และกลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาก็เป็นกลิ่นที่ทำให้ขนิษฐารู้สึกไม่สบายใจ