หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1986

“อชิ เบนนี่ เป็นอะไรไหม? เจ็บหรือเปล่า?” เลอศิลป์ช่วยพยุงเด็กๆ ให้ลุกขึ้น ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่มองดูเลือดไหลออกมาจากเข่าลูกทั้งสอง

เขาโอบล้อมไปด้วยรัศมีแห่งความชั่วร้ายที่รุนแรง

ไอรดาก็รีบวิ่งไปดูพี่ชายทั้งสองของเธอเช่นกัน เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บและมีเลือดออก ดวงตาของเธอแดงก่ำทันที และน้ำตาก็แทบจะไหลออกมา

“เลอศิลป์ อย่าปล่อยให้เด็กพวกนั้นหนีไปได้!” ขณะที่วิ่งเข้าไปหา รษิกาก็รู้สึกโกรธจัด เด็กพวกนั้นจงใจทำร้ายอชิและเบนนี่ ฉันเห็นชัดเจนว่ามีเด็กพวกนั้นอยู่สี่คน สี่ต่อสองคนเลยนะ ไม่ต้องพูดถึงการลอบโจมตี เด็กพวกนั้นชั่วร้ายจริงๆ!

เลอศิลป์จ้องมองเด็กทั้งสี่คนอย่างไม่วางตา และเขาก็เห็นว่าเด็กเหล่านั้นอาศัยข้อดีของการมีคนมากเพื่อจะหลบหนีไป

ทันทีที่รษิกามาถึง เลอศิลป์ก็วิ่งไล่ไปทางที่เด็กสี่คนนั้นวิ่งหนีไปทันที

“แม่คะ มาดูอชิกับเบนนี่ก่อนค่ะ!” ไอรดาตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง

ใจของรษิกาบีบแน่น เมื่อไปถึงตัวลูกๆ แล้ว เธอก็ย่อตัวลงมาดูบาดแผลของเด็กชายทั้งสองทันที

โชคดีที่แผลไม่รุนแรงมากนัก พวกเขาแค่บาดเจ็บจากการถลอกและมีเลือดออกนิดหน่อย เธอรีบใช้ทิชชู่เปียกเช็ดทำความสะอาดบาดแผล

“เจ็บไหมลูก?” รษิกาตรวจดูว่ามีฝุ่นหรือหินก้อนเล็กๆ อยู่ในรอยถลอกหรือไม่

“แม่ไม่ต้องห่วงครับ มันไม่เจ็บมากหรอก” อชิพูด เขารีบปลอบใจแม่ของเขา

เบนนี่เองก็ปลอบไอรดาเช่นกัน “ไอวี่ เราไม่เป็นไรนะ เราไม่กลัวเลือดที่ไหลออกมานิดหน่อยแบบนี้หรอก เพราะเราเป็นลูกผู้ชาย!”

รษิกาพาเด็กๆ ไปที่รถ จากนั้นเธอก็หยิบชุดปฐมพยาบาลออกมา ก่อนจะค่อยๆ ฆ่าเชื้อบาดแผล ห้ามเลือด และโรยผงยาลงบนบาดแผล

ยาตัวนั้นสามารถกระตุ้นให้เกิดสะเก็ดแผลได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งเธอได้เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับใช้ในกรณีฉุกเฉินกับเด็กๆ ในกรณีที่มีตุ่มหรือบาดแผล ยาตัวนั้นมีประสิทธิภาพมากและไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้

ไม่นานนัก เลอศิลป์ก็กลับมาพร้อมกับเด็กๆ ทั้งสี่คนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยพวกนั้นไปอย่างแน่นอน

พ่อแม่คนอื่นๆ ก็พูดเหมือนกัน อย่างไรเสีย ดิเรก ฤทธินันท์ก็เป็นคนที่มาสถานะสูงส่งในสังคม

ลูกๆ ของผู้ปกครองคนอื่นๆ ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าเรียนในสถาบันศิลปะในตอนแรก แต่พวกเขาได้รับการตอบรับเพราะเส้นสายของดิเรก

เมื่อคนกลุ่มนั้นมาถึงตรงหน้าเลอศิลป์กับรษิกาแล้ว ดิเรกก็ประหลาดใจมากที่ได้เห็นว่าลูกชายของเขาแสดงท่าทีอ่อนน้อมแทนที่จะแสดงออกด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูกตามปกติของเขา

“ทำร้ายคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม? คราวนี้ไปทำลูกใครเข้าล่ะ?” ดิเรกเหลือบมองเลอศิลป์กับรษิกา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาร่ำรวย แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ

คำถามเชิงวาทศิลป์ของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

สีหน้าของเลอศิลป์เปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปใกล้ดิเรกผู้อ้วนท้วนในทันที ร่างสูงเพรียวของเขาสูงกว่าชายอีกคน

“ลูกของคุณทำร้ายลูกๆ ของผม ซึ่งเป็นลูกหลานของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์!” ความเกลียดชังที่เดือดพล่านแผ่ซ่านอยู่ในน้ำเสียงของเขา