หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1996

ตอนนั้นดึกมากแล้ว และไม่ว่าเมธินีจะหมดความอดทนมากแค่ไหน เธอก็ไม่อาจไปรบกวนการพักผ่อนของผู้หญิงตั้งครรภ์ได้ในเวลาแบบนี้ เธอจึงตัดสินใจรอจนถึงพรุ่งนี้ดีกว่า

เมื่อค่ำคืนเริ่มมืดลงและอากาศเริ่มหนาวเย็น จักรภพก็รีบถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมตัวเมธินี

“คุณหนาวไหม? ผมควรพาคุณกลับบ้านตอนนี้เลยหรือเปล่า?” จักรภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

จากนั้นเขาจึงรู้ว่าเมธินีกำลังงีบหลับ เขาจึงยิ้มจางๆ และเปลี่ยนท่าทาง

“ให้ผมอุ้มคุณไปเถอะ” จักรภพกล่าว โดยไม่รอให้เธอตอบตกลง เขาก็รีบอุ้มร่างเล็กๆ ของเธอขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปที่รถ

เมธินีเหนื่อยมากจริงๆ หลังจากที่เธอถูกอุ้มขึ้นรถท่ามกลางความง่วงงุน เธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ห่อหุ้มเธอไว้ด้วยผ้าห่มที่ปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้

เธอรู้สึกได้ว่าจักรภพกำลังเก็บข้าวของรอบตัวเธอในขณะที่เธอมึนงง และความรู้สึกปลอดภัยก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ ทำให้เธอเคลิ้มหลับไป

หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่ง จักรภพก็เรียกเธอเบาๆ “เม เมครับ เราถึงบ้านแล้ว”

เมธินีค่อยๆ ตื่นขึ้น เธอรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดแสดงความรักนั้น เธอก็ตาสว่างในทันทีและยิ้มให้เขา ตอนนี้ฉันเป็นแฟนของจักรภพอย่างเป็นทางการแล้ว

“คุณพาฉันกลับบ้านทำไม?” จู่ๆ เธอก็รู้สึกไม่อยากแยกทางกับผู้ชายคนนั้น เพราะอยากใช้เวลากับเขามากกว่านี้

“ถ้าเราไปโรงแรมกันเลยก็คงไม่เหมาะใช่ไหม?” ดวงตาของจักรภพฉายแววแห่งความหลงใหล ทำให้เมธินีรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

ไม่หรอก นั่นไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงหาทางแสดงความคิดของเธอออกมาได้ เธอทำปากเบะและพูดว่า “ฉันหมายถึงว่าฉันหิว”