หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2051

รษิกาและเลอศิลป์ตามที่อยู่ไปยังอาคารหมายเลขสิบหก

มันเป็นอาคารสามชั้น แม้จะอยู่ในชานเมือง แต่ก็ยังมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าสิบล้าน

บริเวณบ้านล้อมรอบด้วยรั้วเหล็ก และยังมีไฟที่ชั้นสองเปิดอยู่ ชัดเจนว่าวิชุดายังไม่นอน

รษิกาจึงกดกริ่งประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงที่ดูหยาบกระด้างกล่าวขึ้นว่า “ใครน่ะ? นี่มันดึกแล้วนะ!”

รษิกากลอกตามอง เธอรู้จักเสียงของผู้ชายคนนี้ดี นี่มันเสียงของยศวิน

ยศวินเดินมาที่ประตูเหล็ก สภาพเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา เขามองออกไปจากข้างใน เขาชะงักเมื่อเห็นรษิกา จากนั้นก็เห็นเลอศิลป์ที่ดูอาฆาตมาดร้าย

ไฟจากเสาไฟริมถนนช่วยให้คู่รักเห็นสีหน้าหม่นหมองและไม่แน่ใจของเขาได้

“รษิกาเหรอ? มันดึกมากแล้ว เธอต้องการอะไร?” เสียงของยศวินทันทีเปลี่ยนจากที่เคยหยาบกระด้างเป็นเสียงที่ดูอ่อนลง

“เปิดประตู! ฉันต้องการพบวิชุดา!”

รษิกาไม่ต้องการเสียเวลาเจรจากับเขา ใบหน้าของเธอดูแข็งกร้าวเหมือนมีน้ำแข็งปกคลุม

“ขอโทษนะ แม่ของฉันไม่อยู่ ไว้ค่อยกลับมาอีกวันเถอะ!” ดวงตาของยศวินแสดงถึงความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เขาก็หันหลังไปและตอบอย่างเก้อเขิน

หลังจากนั้น เขาหันหลังด้วยความต้องการจะเดินจากไป

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็เอ่ยเสียงเหี้ยม “ถ้าคุณไม่เปิดประตู ผมก็ไม่ลังเลที่จะพังบ้านคุณเข้าไปในคืนนี้!”

ยศวินกลัวจนหยุดเดิน แต่เขาก็ไม่กล้าหันไปเผชิญกับสายตาของเลอศิลป์ที่เย็นชานั้น

จริงๆ แล้ว รั้วเหล็กของบ้านนี้ไม่สูงมาก

เมื่อเห็นว่ายศวินยังนิ่งอยู่ เลอศิลป์ก็หมดความอดทน เขาหันไปมองบอดี้การ์ดและสั่งการทันที

บอดี้การ์ดพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาข้ามรั้วเหล็กภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที ในชั่วพริบตา ยศวินก็ถูกจับกดลงกับพื้นโดยบอดี้การ์ดสองคน

“รษิกา! เลอศิลป์! นี่กำลังทำอะไรกันน่ะ? มันคือการบุกรุก มันผิดกฎหมาย ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!”