หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 228

“ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยนี่คะ”

หลังผ่านไปครู่ใหญ่ รษิกาก็พูดทำลายความเงียบนั้นลง แต่น้ำเสียงเธอยังคงห่างเหินอยู่เหมือนเดิม

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “งั้นเหรอ? ถ้าผมไม่ช่วยคุณเมื่อครู่นี้ คุณจะรอดพ้นจากสถานการณ์นั้นไปได้ยังไง?”

รษิกาก้มหน้าลง “ฉันเป็นหมอนะ ฉันจะต้องหาทางออกได้ในที่สุดนั่นแหละ”

หลังจากศึกษาการฝังเข็มมาหลายปี รษิการู้ว่าจุดฝังเข็มใดที่ทำให้บางคนสูญเสียพลังงานในการโจมตีทันที แต่ไม่ร้ายแรงพอที่จะทำให้พวกเขาเสียชีวิต

ถ้าหมอคนนั้นกล้าเข้ามาใกล้เธอมากกว่านี้ รษิกาก็ไม่ลังเลที่จะสั่งสอนบทเรียนที่แสนโหดร้ายให้รู้กันไปว่าความรู้ทางการแพทย์ของพวกเขานั้นมันคนละชั้นกัน

แต่ทว่า ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไรลงไป เลอศิลป์ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาเสียก่อน

พอได้ยินอย่างนั้น เลอศิลป์ก็เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเธอทันที

ย้อนไปเมื่อตอนที่รษิการักษาอัครพลด้วยการฝังเข็ม เลอศิลป์ยืนดูอยู่ข้างๆ เธอ ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าเธอมีความรู้เกี่ยวกับจุดฝังเข็มของมนุษย์มากเพียงใด

มันเพียงพอที่จะทำให้เห็นว่ารษิกามีความสามารถพอจะป้องกันตัวเองได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ

แต่เลอศิลป์ก็ยังอารมณ์ไม่ดีที่เห็นท่าทีเฉยเมยที่เธอมีต่อเขา “ถ้าอย่างนั้น คุณก็มองว่าผมเข้าไปจุ้นจ้านเรื่องของคุณใช่ไหม? คุณรษิกา”

รษิกาเงียบไป และจ้องหน้าเขาต่อ

แม้ว่าเธอจะเงียบ แต่ท่าทีเธอก็แสดงออกมามากพอจะทำให้เขารู้คำตอบนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์ถูกมองว่าเป็นคนจุ้นจ้านเพราะเข้ามาช่วยเหลือคนอื่นด้วยความหวังดี “ไม่ว่ายังไงผมก็ช่วยคุณอยู่ดี”

รษิกาไม่อยากเสียเวลาคุยกับเขาอีก เธอขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีว่า “ขอบคุณค่ะที่ช่วยฉันไว้ คุณเลอศิลป์ ฉันจะต้องไปจริงๆ แล้ว และในเมื่อคุณมาทำงานที่นี่ ฉันก็แน่ใจว่าต้องมีคนรอคุณอยู่แน่ๆ เหมือนกัน แล้วคุณจะยังไม่กลับไปอีกเหรอคะ?”

สิ้นคำนั้น เธอก็พยักหน้าให้เขาและกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนร่วมงานของเธอที่ห้องส่วนตัว แต่เขากลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้เสียก่อน

อาจเป็นเพราะฤทธิ์เหล้า ทำให้รษิการู้สึกท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ต่างๆ ในขณะนั้น