หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 23

เลอศิลป์ละสายตาจากไอรดาเมื่อเห็นคุณครูเดินมารับเธอเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเขาก็บอกครรชิตว่า “ไปกันเถอะ”

ครรชิตพยักหน้าและขับรถตรงไปยังบริษัทฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

เมื่อเลอศิลป์มาถึงที่หมาย เขาก็รีบไปเข้าร่วมการประชุมผู้บริหารทันที

กว่าการประชุมจะเสร็จสิ้นก็กินเวลาไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง

เลอศิลป์รีบตรงกลับไปที่ห้องทำงาน

“เลอศิลป์กลับมาแล้วเหรอคะ”

เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องทำงาน เสียงทักทายของอัญชสาก็ดังขึ้นมาทันที

การได้ยินเสียงเธอทำเอาเขาถึงกับขมวดคิ้ว

จากนั้นเขาก็เห็นอัญชสาในชุดสูทสีดำยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ดูราวกับว่าเธอรอเขาอยู่พักหนึ่งแล้ว

“มาตั้งแต่เมื่อไร?”

เลอศิลป์ตรงไปยังอีกฟากหนึ่งของโต๊ะทำงานก่อนจะกวาดตามองเอกสารบนโต๊ะ จากนั้นก็จ้องมองใบหน้าของอัญชสา

อัญชสานั่งลงหลังจากเห็นว่าเขานั่งเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าเธอไม่กระดิกเลยแม้แต่น้อย “เมื่อครู่นี้ครรชิตบอกว่าคุณกำลังประชุมอยู่”

ในขณะนั้นเอง เธอสังเกตเห็นสะเก็ดแผลที่มุมปากของเลอศิลป์ หัวใจเธอก็สั่นระรัว “นี่คุณ… เจ็บปากหรือเปล่าคะ?”

แววแห่งความไม่พอใจเต้นเร่าอยู่ในดวงตาของเลอศิลป์เพราะการถามเช่นนั้นเหมือนเป็นการย้ำเตือนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เสียงของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมามากกว่าเดิม “ผมเผลอกัดปากตัวเองน่ะ ไม่เห็นต้องตกใจอะไรขนาดนั้นเลย”

อัญชสาพยักหน้าอย่างมีความลังเลเจืออยู่ เธอปลอบใจตัวเองด้วยการบอกกับตัวเองว่าหลายปีที่ผ่านมาไม่มีหญิงใดเข้าใกล้เลอศิลป์อีกแล้วนอกจากเธอเพียงคนเดียว ดังนั้นความสงสัยที่ก่อตัวขึ้นในใจเธอมันเป็นเพียงแค่ความหวาดระแวงไปเอง

ด้วยคิดเช่นนั้น เธอก็สบายใจขึ้นมามาก

“แล้วคุณมาที่นี่ทำไมเหรอ?” เลอศิลป์ถามเรียบๆ

อัญชสาได้ยินอย่างนั้นก็ตั้งสติและยิ้มออกมาอีกที “ฉันมีธุระเรื่องงานน่ะ โครงการที่ครอบครัวฉันทำอยู่เหลือแค่เซ็นสัญญาเป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ฉันก็เลยต้องมาถามๆ ดูเผื่อว่าจะมีเงื่อนไขอะไรเพิ่มเติม อีกอย่าง พ่อกับแม่ฉันให้มาถามด้วยว่าคืนนี้คุณจะไปกินข้าวที่บ้านฉันได้ไหม พ่อแม่คุณก็จะมาด้วยนะ ว่าแต่คืนนี้คุณว่างหรือเปล่าล่ะคะ”