หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 239

รษิกากลับมาที่ห้องของเธอ ท่าที่ของเธอดูเคร่งเครียดขณะที่นั่งลงบนเตียง

รษิกาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอเลอศิลป์ที่นี่ และไม่คิดว่าอัญชสาจะตามเขามาถึงที่นี่ด้วยเช่นกัน

หากทั้งสามคนมาเจอหน้ากัน รษิกาก็จินตนาการไม่ออกว่าเรื่องราวมันจะเป็นอย่างไร

สีหน้าของรษิกาบูดบึ้ง เธอไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว จึงลุกขึ้นยืนและเริ่มเก็บกระเป๋า

เธอตัดสินใจว่าจะเลี่ยงปัญหาทั้งหมดที่เธอรับผลที่จะตามมาไม่ไหว

เพราะถึงอย่างไร ก็ไม่มีธุระอะไรต้องทำที่เบญจลัยอีกแล้ว ดังนั้นมันก็ไม่สำคัญว่าเธอจะกลับไปตอนไหน

เมื่อเก็บกระเป๋าไปได้ครึ่งทาง เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

รษิกาลุกขึ้นยืนเพื่อไปเปิดประตู แต่ก็รู้สึกวิตกขึ้นมาเล็กน้อยจึงร้องถามออกไปว่า “นั่นใครคะ?”

เสียงรณภพดังมาจากนอกประตู “ผมเอง ได้เวลามื้อเที่ยงแล้วล่ะ เราไปหาอะไรกินกันก่อนไหม?”

รษิกาเปิดประตูก่อนจะให้รณภพเข้ามาในห้อง

เมื่อรณภพเห็นว่ารษิกาใกล้จะเก็บของเสร็จแล้ว เขาก็ถามว่า “นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

“ฉันคิดว่าจะกลับก่อนเพราะไม่มีอะไรต้องทำที่นี่แล้วน่ะ” รษิกายิ้มเป็นเชิงขอโทษ

รณภพขมวดคิ้วทันที “นี่เป็นเพราะอัญชสาหรือเปล่า?”

ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมคุณถึงต้องรีบกลับไปทั้งที่เมื่อเช้านี้ยังดีๆ อยู่เลย แล้วก็ไม่ได้พูดด้วยว่าอยากจะกลับแล้ว?

รณภพรู้ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองคน ดังนั้นรษิกาจึงไม่ได้ปิดบังอะไร เธอก้มหน้าเป็นเชิงยอมรับ

“เธอจะทำอะไรคุณได้ในเมื่อผมอยู่ที่นี่ทั้งคน? เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เธอจะมากล่าวหาว่าคุณไปมีอะไรกับคุณเลอศิลป์ไม่ได้ จริงไหม?” รณภพงุนงง

“ฉันแค่ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีธุระอะไรที่นี่แล้ว ฉันก็ควรจะกลับได้ทุกเมื่อตามที่ต้องการ แล้วทำไมฉันต้องลากปัญหาเข้ามาใส่ตัวด้วยล่ะคะ?” รษิกายิ้มบางๆ