หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 244

จนกระทั่งเครื่องลงจอด รษิกาจึงเอาผ้าห่มออกและลุกขึ้นนั่งอย่างสงบพร้อมดวงตาที่สดใส

เลอศิลป์หันหน้าไปมองเธอ เขาไม่แปลกใจที่เห็นว่าเธอไม่งัวเงียเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกต่อต้านตัวเองปรากฏขึ้นในใจเขา แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แม้ว่าเขาจะสงวนท่าทีมากแค่ไหน รษิกาก็ยังอยากจะเลี่ยงเขาอยู่ดี ถ้าเขาล้ำเส้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็กลัวว่าเธอจะหนีไปจนเขาตามหาไม่เจออีกครั้งเหมือนเมื่อหกปีก่อน

มันยากมากที่จะตามหาเธอ ดังนั้นเลอศิลป์จึงไม่อยากให้เธอเตลิดไปอีก

คนที่นั่งอยู่ข้างเธอไม่ยอมขยับตัว รษิกาจึงขมวดคิ้วแน่น แต่เธอก็ไม่ได้เร่งให้เขาเคลื่อนตัวออกไป

จนคนลงจากเครื่องไปแทบหมดแล้ว เลอศิลป์จึงลุกขึ้นยืนอย่างสงบ

จากนั้น ทั้งสองก็ลงจากเครื่องทีละคน ระหว่างนั้น รณภพกับครรชิตก็รออยู่ข้างนอกแล้ว

ขณะที่พวกเขาอยู่บนเครื่องกันเมื่อครู่ รณภพสังเกตเห็นว่าเลอศิลป์นั่งอยู่ข้างรษิกา แต่เครื่องขึ้นแล้ว เขาจึงทำอะไรไม่ได้อีก

เมื่อเห็นเลอศิลป์ รณภพก็แค่ทักทายเขาอย่างสุภาพ จากนั้นก็หันไปมองรษิกา “คุณไม่ได้เอารถมา เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านนะ”

รษิกาตอบพลางยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ รณภพ”

ขณะที่เธอพูด เธอก็ไม่สนใจผู้ชายที่ยืนข้างเธอเลยและยังรีบเดินเข้าไปหารณภพด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นหญิงสาวที่ทำตัวเย็นชาใส่เขานั้นยิ้มให้กับชายอื่น เลอศิลป์จึงไม่พอใจและยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเธอไว้

รอยยิ้มบนใบหน้ารษิกาค่อยๆ เลือนหายไปเมื่อเธอหันมามองหน้าเลอศิลป์ “คุณเลอศิลป์คะ ต้องการอะไรอีกเหรอคะ?”

เลอศิลป์สบตาเธอ แต่เขาก็ไม่เห็นร่องรอยความเป็นมิตรในแววตาเธอเลย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความเครียดและความห่างเหินเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรกับเจา เลอศิลป์ก็ยิ่งจับข้อมือเธอไว้แน่นโดยไม่ทันยั้งคิด “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”