หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 281

รษิกากำลังจะบอกเลอศิลป์ว่าเธอดึงตัวเองขึ้นมาได้ ขณะที่เขากอดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม

“อย่าขยับ ไม่งั้นผมจะปีนขึ้นไปได้ยาก” เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย

รษิการู้สึกถึงอารมณ์แปลกๆ ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในใจขณะที่ได้ฟังเสียงของเขา หลังจากนั้นเธอก็หยุดนิ่งแล้วปล่อยให้เขาอุ้มเธอขึ้นมาจากหลุม

เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขาทันทีหลังจากที่พวกเขาขึ้นมาจากหลุมได้อย่างปลอดภัย

“คุณ… คุณรษิกา คุณใจดีกับคุณหนูไอรดามากเลยครับ” ครรชิตอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างทุกข์ใจ

เขาตกใจมากที่ได้เห็นรษิกากอดไอรดาไว้ตอนอยู่ที่ก้นหลุมเมื่อก่อนหน้านี้

ครรชิตรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างที่เห็นรษิกายอมเสี่ยงภัยเข้าไปในป่าลึกตอนกลางดึกเพื่อตามหาไอรดา แถมเขายังคิดไม่ถึงว่ารษิกาจะพบไอรดาในถิ่นทุรกันดารแห่งนี้ก่อนหน้าพวกเขาเสียอีก

ถ้าไม่ได้รษิกา พวกเขาคงยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาค้นหากันนานแค่ไหน

รษิกาเม้มปากแล้วยิ้ม “มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ”

เลอศิลป์จ้องเธอแล้วพูดพึมพำ “มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอกนะ”

รษิกามึนงงอยู่สองสามวินาทีก่อนที่เธอจะเข้าใจคำพูดของเขา เมื่อเธอรู้ว่าเขาพยายามปลอบโยน เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบโต้อย่างไรดี

“ไอวี่วิ่งออกไปด้วยความโกรธหลังจากที่เธอทะเลาะกับอัญชสา ผมคือคนที่ต้องโดนตำหนิในเรื่องนี้ ไอวี่เป็นเด็กเอาแต่ใจ ผมเองก็ไม่ได้ห้ามอัญชสาไว้ให้ทันท่วงที และไม่ได้ดูแลไอวี่ให้ดี” เลอศิลป์อธิบายอย่างเศร้าหมอง

รษิการู้สึกผิดน้อยลงนิดหน่อยหลังจากที่ได้ฟังเขาพูด เธอเม้มปากแล้วกล่าวขอบคุณเลอศิลป์ “ขอบคุณค่ะ”

เลอศิลป์ก้มหยิบไฟฉายบนพื้นแล้วพูดอย่างจริงจัง “ผมสิควรจะขอบคุณ ขอบคุณนะที่ช่วยตามหาไอวี่”

ถ้ารษิกาไม่เจอไอรดาก่อน พวกเขาอาจหาหลุมนี้ไม่เจอหลังจากที่ไอรดาตกลงไปแล้ว

เมื่อครู่นี้พวกเขาเดินมาตรงนี้ เพราะบังเอิญสังเกตเห็นแสงที่ส่องมาจากไฟฉายของรษิกา