หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 317

“พูดถึงเรื่องนี้ บังเอิญว่าอัญชสาและแม่ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย ไปสั่งอาหารหน่อยสิ” ศศิตามองไปที่ลูกชายของเธอ

เลอศิลป์สังเกตสีหน้าแม่ของเขาก็รู้ว่าเธอมีบางอย่างจะพูด บางอย่างที่เธอไม่อยากให้เขาได้ยิน เห็นอย่างนี้แล้วเขาพยักหน้าและเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย

เมื่อประตูปิดลง ศศิตาก็จับมือของอัญชสาไว้

อัญชสารู้สึกสับสนเล็กน้อย “หมายความว่ายังไงคะ? คุณศศิตา”

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมศศิตาถึงให้เลอศิลป์ออกไปก่อนที่เธอจะพูดความในใจของเธอ หรือว่า…เธอรู้ว่าทั้งหมดนี้คือการหลอกลวง?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอก็ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย เธอยิ้มออกมาอย่างฝืนใจ

“ในเมื่อตอนนี้เลอศิลป์ออกไปแล้ว ฉันจะพูดกับเธอตรงๆ เลยนะ” น้ำเสียงของศศิตาดูผ่อนคลายมากขึ้น

อัญชสาพยักหน้าตอบรับอย่างเชื่อฟัง “ได้เลยค่ะ”

“เธออาจจะเข้าใจว่าฉันพยายามทำอะไรอยู่ ไม่ได้หมายความว่าเลอศิลป์จะต้องดูแลเธอ ถึงแม้ว่าพยาบาลสามารถดูแลได้ดีกว่าเขา ฉันอยากให้เขาดูแลเธอ เพราะฉันต้องการให้เธอสองคนใช้โอกาสนี้เพื่อขจัดความเข้าใจผิดระหว่างเธอสองคน ท้ายที่สุดเธอทั้งคู่รักกันมาหลายปี และเขาก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอัญชสาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้ม “ฉันรู้ ขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณนะ คุณศศิตา ฉันจะใช้โอกาสนี้เพื่อทำเช่นนั้น”

ศศิตาพยักหน้า “อย่างไรก็ตาม… เลอศิลป์เติบโตมาในชีวิตที่หรูหรา เขาอาจไม่รู้วิธีการดูแลใครสักคนอย่างดี ดังนั้นช่วงนี้เธออาจจะลำบากหน่อยนะ”

เธอไม่ได้ต้องการให้เลอศิลป์ดูแลเธออย่างดี ฉันแค่ต้องการให้เขาเลิกไปเจอนังนั่นซะที!

ศศิตาถอนหายใจ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีอะไรเช่นนี้ ทำไมลูกชายของฉันถึงไม่เห็นสิ่งนี้? ทำไมเขาคิดถึงแต่รษิกา? โชคดีที่ฉันยังอยู่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามาสู่ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เป็นอันขาด!

ขณะที่เธอก้มหัวลงราวกับว่าพายุกำลังก่อตัวอยู่ในใจของอัญชสา ดูเหมือนว่าศศิตาจะตัดสินใจแล้วว่าใครจะมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอ เมื่อเลอศิลป์อยู่ข้างฉัน ไม่มีทางที่เขาจะมีเวลาไปพบกับนังสารเลวนั่น ถ้าชวลิตและคนอื่นๆ ทำงานได้เร็วขึ้นและเราสามารถหาพ่อแท้ๆ ของเด็กบ้าสองคนนั้นได้ หากเป็นเช่นนั้นรษิกาก็จะต้องจบเห่แน่!