หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 336

เมื่อต้องเผชิญกับท่าทีที่หนักแน่น รษิกายอมรับว่ามันไม่มีทางที่จะกลับไปแก้ไขอดีตที่ทำร้ายเธอ อีกทั้ง มันก็คงไม่มีความจำเป็นอะไร เพราะเธอและพวกเขาคงไม่มีวันข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ รษิกาค่อยๆ สงบลงและตอบด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากอารมณ์ว่า “คุณศศิตาคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะสนใจลูกชายของคุณ อย่างน้อยที่สุดคนคนนั้นก็ไม่ใช่ฉัน! ความสัมพันธ์ของเราขึ้นอยู่กับเรื่องของไอวี่เท่านั้น ตอนนี้คุณแสดงจุดยืนที่ชัดเจนแล้ว ฉันจะรักษาระยะห่างจากคุณเลอศิลป์เป็นพิเศษเองค่ะ!”

สำหรับอาการบาดเจ็บของอัญชสา เธอไม่รู้ว่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธออย่างไร อีกทั้งไม่ได้วางแผนที่จะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา ศศิตาก็พยายามพิจารณาเพื่อดูว่าเธอพูดความจริงหรือไม่

ผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง เธอเม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา "ดี! เธอจำสิ่งที่เธอพูดวันนี้ไว้ให้ดีแล้วกัน!”

รษิกาพยักหน้าตอบกลับเบาๆ “งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับไปหาลูกๆ นะคะ อ๋อ อีกอย่างหนึ่ง กาแฟแก้วนั้นฉันเลี้ยงค่ะ!”

ด้วยเหตุนี้เอง รษิกาจึงลุกออกไป โดยที่ศศิตาไม่ทันได้ตอบโต้

ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน เธอก็เห็นเลอศิลป์ยืนอยู่ข้างนอก

เธอไม่รู้ว่าเขามาถึงที่นั้นเมื่อไรและไม่รู้ว่ามาทำไม สิ่งที่เธอเห็นคือสีหน้าที่ดูเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา

ทันทีที่สบตากัน รษิการู้สึกบีบหัวใจ เธอหลบสายตาอย่างรวดเร็ว ระงับความรู้สึกไม่สบายใจก่อนจะหันกลับมาสบตากับเขา จากนั้นเธอก็ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่า "คุณเลอศิลป์!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจ้องไปที่รษิกาผู้ซึ่งมีสีหน้าไม่แยแส

เขาได้รับข่าวจากลูกน้องของเขาเป็นอย่างแรกในตอนเช้าว่าแม่ของเขามาพบรษิกาที่ร้านกาแฟ

เมื่อรู้เหตุการณ์เมื่อวันก่อน เขามีลางสังหรณ์ว่าแม่ของเขาจะต้องมาเจอกับรษิกาอย่างแน่นอน ดังนั้น เขาจึงทิ้งสิ่งที่เขากำลังทำอยู่และรีบมาที่นี่อย่างไม่รอช้า

ไม่ใช่ทุกคนที่สนใจลูกชายของคุณ อย่างน้อยที่สุดคนคนนั้นก็ไม่ใช่ฉัน!

หกปีที่แล้ว ฉันเป็นทุกอย่างของเธอ แต่ตอนนี้เธอสามารถพูดอะไรก็ได้แล้วสินะ