หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 341

ครูพิมพ์รภาได้ยินเสียงสะอื้นของไอรดาทันทีที่เธอเข้าไปในห้องเรียน เธอรีบมองข้ามทุกสิ่งเพียงเพื่อเพียงหันไปสนใจเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอจ้ะไอวี่?” ครูพิมพ์รภารีบไปหาสาวน้อย

ไอรดายังคงร้องไห้ต่อโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ข้างๆ เธอ ยศพัฒน์ยืนขึ้นอย่างเชื่อฟังและอธิบายสถานการณ์ให้ครูพิมพ์รภาฟัง “คุณครูพิมพ์รภาครับ หลังจากที่เราเลิกเรียนแล้ว ผมอยากชวนไอรดามาเล่นด้วย แต่ดูเหมือนผมจะทำให้เธอกลัวครับ”

ในไม่ช้า ก็มีเด็กอีกคนทนไม่ได้และพูดแทนยศพัฒน์ “ไอรดาเป็นคนตียศพัฒน์ก่อนครับ แต่สุดท้ายเธอก็ร้องไห้ออกมาเอง!”

ครูพิมพ์รภาฟังคำพูดของเด็กๆ และเธอก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เธอเป็นครูของไอรดามาเป็นเวลานาน เธอจึงรับรู้ถึงอาการของเด็กหญิงอยู่แล้ว นอกจากนี้ เธอยังสังเกตเห็นอารมณ์ที่ขุ่นมัวของไอรดาในช่วงสองวันที่ผ่านมา

น่าจะเป็นอย่างที่ยศพัฒน์พูด เขาทำให้ไอวี่กลัว เธอจึงตีเขา

เมื่อคิดเช่นนั้น ครูพิมพ์รภามองไปที่ยศพัฒน์ด้วยความกังวล “ไอรดาตีหนูตรงไหนจ๊ะ? หนูโอเคไหม? ครูขอดูหน่อยนะ"

เด็กชายยื่นมือออกมาอย่างเชื่อฟัง “เธอตีที่หลังมือของผม แต่มันไม่เจ็บแล้วครับ”

ครูพิมพ์รภามองดูเขาและหลังจากที่เขายืนยันว่าเขาไม่เป็นอะไร เธอก็รู้สึกโล่งใจ “ครูขอโทษแทนไอวี่ด้วยนะ”

ยศพัฒน์พยักหน้าอย่างเฉยเมยก่อนที่จะมองไปที่ไอรดาด้วยความกังวล “แต่เธอยังร้องไห้อยู่เลยนะครับ”

ครูพิมพ์รภาก็กังวลไม่แพ้กัน เธออุ้มไอรดาพร้อมลุกขึ้นยืนและพูดกับนักเรียนคนอื่นๆ ว่า “ครูจะพาไอวี่ออกไปข้างนอกสักพักหนึ่ง ครูอีกคนจะมาเฝ้าพวกหนูนะจ๊ะ ทำตัวดีๆ กันล่ะ"

เมื่อเด็กๆ ตอบรับพร้อมเพรียงกัน ครูพิมพ์รภาก็เดินออกจากห้องเรียนโดยมีไอรดาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

“ไอวี่ ครูจะโทรหาพ่อของหนูนะ โอเคไหม?”

ถ้าฉันฝืนความต้องการของไอวี่ในตอนนี้ ฉันเกรงว่าสถานการณ์ของเธอจะแย่ลง แต่ถ้าฉันทำให้คุณเลอศิลป์มาที่นี่ไม่ได้ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี