หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 383

สิ่งที่จักรภพคิดมาตั้งแต่เช้าก็รบกวนจิตใจเขาไปทั้งวัน

เมื่อเขาเลิกงานตอนกลางคืน เขาก็โทรหาเลอศิลป์

ชายหนุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าจักรภพ?”

จักรภพหัวเราะเบาๆ “นานมากแล้วนะที่พวกเราไม่ได้เจอกัน คืนนี้นายว่างมาดื่มด้วยกันไหม?”

เลอศิลป์ย่นหน้าผากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้ว่าจักรภพมีบางอย่างจะบอกเขา เขาจึงลดเสียงลงและตอบรับคำเชิญ

หลังจากวางสาย เลอศิลป์ก็สั่งครรชิตให้ไปรับไอรดาจากโรงเรียนอนุบาลก่อนที่เขาจะขับรถไปคลับส่วนตัวที่เขาชอบไปบ่อยๆ

เมื่อเขาเข้าไปในคลับ พนักงานก็ออกมาต้อนรับ “คุณเลอศิลป์ คุณจักรภพกำลังรอคุณอยู่ครับ”

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อยและตามพนักงานขึ้นไปที่ห้องส่วนตัว

แม้จักรภพจะชวนเลอศิลป์มาเพื่อดื่ม แต่บนโต๊ะมีเพียงขวดเบียร์ขวดเดียวเท่านั้น ส่วนที่เหลือที่อยู่บนโต๊ะคืออาหารที่น่าลิ้มรส

จักรภพจมอยู่กับความคิดที่โซฟา เมื่อเขาเห็นเลอศิลป์เข้ามาในห้อง เขาก็ค่อยๆ ยืดตัวและยิ้ม “ฉันอยากจะเลี้ยงเหล้านะ แต่วันนี้ยุ่งมากเลย แถมฉันยังไม่ได้กินอะไรมาเลยด้วย นี่จึงเป็นเวลากินข้าวแทน”

เลอศิลป์พยักหน้าและขอให้พนักงานออกไป

ชั่วพริบตาเดียว มีเพียงพวกเขาอยู่สองคนภายในห้อง

เลอศิลป์นั่งข้างๆ จักรภพและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? พูดออกมาเลย”

แต่จักรภพนิ่งเฉย

เขาจำสิ่งที่เลอศิลป์ปฏิบัติกับรษิกาได้ แต่เขาลืมไปว่าไม่ได้เห็นคนทั้งสองมีความเกี่ยวข้องกันมานานแล้ว

หรือในอีกบริบท เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาได้เปลี่ยนไปแล้วหรือไม่

ถ้าเรื่องเป็นเหมือนที่น้องสาวเขาพูดมา หรือถ้าเลอศิลป์ยอมรับด้วยความเงียบ การกระทำของเขาในตอนนี้จะไร้ความหมายหรือเปล่า?

ฉันไม่น่ารีบโทรหาเขาเลย ถ้าฉันไม่โทรไป ฉันคงไม่ต้องมานั่งทรมานตัวเองอยู่แบบนี้