หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 402

เป็นเวลาดึกมากแล้วที่เลอศิลป์กลับมายังบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ไอรดาหลับไปนานแล้ว

หัวใจของเลอศิลป์เจ็บปวดเมื่อเขานึกถึงการที่รษิกาบ่ายเบี่ยงที่จะพูดถึงไอรดาในตอนนั้น เขาจึงขึ้นไปที่ห้องของไอรดา

เด็กหญิงตัวน้อยนอนหลับอย่างเงียบสงบ เธอนอนตะแคงโดยมีผ้าห่มคลุมอยู่ครึ่งใบหน้า ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลับสนิท

สายตาของเลอศิลป์อ่อนลงทันทีเมื่อเห็นลูกสาวของเขา เขายกมือขึ้นมาลูบหัวเธอ จากนั้นเขาห่มผ้าให้เธอก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป

ในขณะที่เลอศิลป์เดินไปที่ประตู เขาได้ยินเสียงเหมือนว่าไอรดากำลังสะอื้นดังมาจากด้านหลัง

เขาชะงักและหันกลับไปที่เตียงของเธอ เลอศิลป์ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมใบหน้าของไอรดาออก ลูกสาวเขาขมวดคิ้ว หลับตา ขนตายาวๆ ของเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำตา

เขาสงสัยว่าเธอกำลังฝันร้ายอะไรอยู่

เลอศิลป์รู้สึกเศร้าใจเมื่อเห็นลูกสาวตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น เขายกมือขึ้นและพยายามปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของไอรดา

เธอพึมพำในขณะหลับว่า “คุณรษิกา… อย่าไปนะ คุณรษิกา…”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาจะเดินออกไปทันทีหลังจากที่กล่อมไอรดาหลับ ถึงแม้ว่าเขาจะมาตรวจดูเธอตอนกลางดึกบ้าง แต่เขาเพียงเหลือบมองว่าเธอถีบผ้าห่มของเธอออกจากตัวหรือไม่เท่านั้น ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป

กี่ครั้งแล้วที่ไอวี่ฝันแบบนั้นโดยที่ฉันไม่รู้มาก่อน? ไอวี่คิดถึงรษิกามาก รษิกาใจยักษ์ใจมารเสียจริงๆ เธอไม่สะทกสะท้านเลยตอนที่เธอได้ยินเรื่องราวของไอวี่

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเลอศิลป์รู้สึกว่าบรรยายกาศรอบตัวเยือกเย็นขึ้น

ดูเหมือนว่าไอรดาจะตกใจกลัวในขณะที่เธอหลับเพราะเธอเริ่มร้องไห้

เขารีบตั้งสติและอุ้มไอดาที่ยังห่อตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างระมัดระวัง เขาตบหลังปลอบเธออย่างเก้ๆ กังๆ

“ไม่เป็นไรนะไอวี่ พ่ออยู่นี่แล้ว”

นี่ฉันไม่ได้ยินเสียงเธอเลยได้ยังไงในเมื่อเธอร้องไห้ดังขนาดนี้?