หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 404

หลังจากวางสาย จักรภพโทรหารษิกาทันที

รษิการับสายอย่างรวดเร็วและถามว่า “คุณจักรภพ ผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรได้นัดเวลาพบกันแล้วใช่ไหมคะ?”

จักรภพยิ้มและตอบว่า “ใช่ พวกเขาหวังว่าจะได้พบและหารือเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆ ในอีกสองวันข้างหน้า แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณว่างในตอนนั้นหรือเปล่านะครับ”

ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของสถาบันวิจัยคือการจัดหาสมุนไพรรักษาโรค โดยปกติแล้ว รษิกาให้ความสำคัญกับการประชุมและตกลงที่จะพบกับพวกเขาโดยไม่ลังเลใดๆ “ฉันว่างค่ะ กรุณาแจ้งให้พวกเขาทราบว่าฉันจะไปตามเวลาที่ได้นัดหมายไว้”

“คุณไม่ต้องเตรียมอะไรเลย เมื่อคุณมาถึงแล้วจะมีคนมารับคุณ” จักรภพตอบ

รษิกากล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ คุณจักรภพ ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือทุกอย่างเลยนะคะ”

จักรภพยิ้มและตอบกลับว่า “ไม่ต้องกังวล ในตอนนั้นคุณได้ทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาคุณปู่ของผม มันก็มากเกินกว่าที่ผมจะตอบแทนคุณแล้วล่ะครับ”

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างรษิกากับเลอศิลป์ เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ที่เขาต้องช่วยเหลือ

ในขณะเดียวกัน จักรภพก็พยายามช่วยเลอศิลป์โดยการพูดถึงเขาในบทสนทนา “นอกจากนี้เลอศิลป์เขาก็โทรหาผมและบอกให้ผมรีบดำเนินการให้ไวขึ้น ดังนั้นจึงเหมาะสมแล้วที่ผมจะพยายามให้มากกว่านี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาก็เงียบไปและเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน ตามที่จักรภพบอกมา เลอศิลป์ดูยังกังวลเกี่ยวกับสถาบันของฉัน เมื่อคืนฉันพูดไปยังไม่ชัดเจนเหรอ? อีกอย่างฉันบอกเขาไปแล้วว่าศศิตาอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ แล้วนี่เขาคิดจะทำอะไรของเขา?

หลังจากไม่ได้รับการตอบสนองจากเธอ จักรภพรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องเสียแรงอีกครั้ง เขากระแอมในลำคอและพูดขึ้นว่า “งานของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกสองวันผมจะรอฟังข่าวดีของคุณ”

รษิกาเม้มปากแล้วยิ้ม “ถ้าทุกอย่างราบรื่น ฉันจะไปเยี่ยมคุณและขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

พวกเขาพูดคุยหยอกล้อกันอีกไม่กี่คำก่อนที่จะวางสายไป

จักรภพรู้สึกงงงวยเมื่อเขานึกถึงปฏิกิริยาของรษิกาเมื่อพูดถึงเลอศิลป์ ฉันวางแผนทุกอย่างไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใ่ช่เหรอ? ฉันให้โอกาสพวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ทำไมท่าทีของรษิกาที่มีต่อเลอศิลป์ยังคงเป็นเหมือนเดิม? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทั้งสองคนหลังจากที่ฉันกลับไปแล้วนะ?

ตอนนี้ปัญหาเดียวที่เหลืออยู่ของสถาบันวิจัยคือการจัดหาส่วนผสมของยา เมื่อได้ยินจักรภพพูดเช่นนั้น รษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก