หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 415

เมื่อจรัญธรเห็นว่าเลอศิลป์เข้ามาใกล้มากขึ้น เขาก็เหลือบมองเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล จรัญธรพยุงตัวเองขึ้นยืนต่อหน้าเลอศิลป์ “คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม?”

เลอศิลป์ค่อยๆ หยุดเดินในขณะที่สายตาของเขากวาดไปที่ผู้ชายตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์ ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะมาหยุดที่ใบหน้าของรษิกา

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองมาพร้อมเม้มริมฝีปาก ดูเหมือนเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาเลย

เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ เลอศิลป์รู้สึกเหมือนตนถูกเยาะเย้ย

แม้แต่ในตอนนี้ รษิกาก็ยังพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเขา

เนื่องจากนั่นเป็นความปรารถนาของเธอ เลอศิลป์จึงยอมจำนน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็มองไปทางอื่นพร้อมพูดว่า “ฉันไม่รู้จักเธอ!”

จรัญธรถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา

ชายที่นอนอยู่บนพื้นตะเกียกตะกายลุกขึ้น เขาชี้ไปที่หลังของเลอศิลป์พร้อมร้องตะโกนออกมาว่า “แล้วแกมาเตะฉันทำไม?!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

เลอศิลป์ทำได้เพียงมองเขาอย่างเย็นชา

ชายที่อยู่บนพื้นรู้สึกเย็นวาบขึ้นสันหลัง เขาปิดปากอย่างเจื่อนๆ

หลังจากนั้นไม่นานเลอศิลป์ก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็แกขวางทางฉันนี่!”

ชายผู้ถูกเตะเปิดปากอย่างขุ่นเคือง แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านั้น เพราะเขารู้ว่าเขาไม่ควรไปยุ่งกับเลอศิลป์ ดังนั้นเขาจึงเดินกลับเข้าไปในงาน

เลอศิลป์หันไปมองจรัญธรพร้อมพูดว่า “ทำสิ่งที่นายทำต่อเถอะ” แม้ว่าน้ำเสียงของเขาดูเหมือนกำลังสั่งจรัญธรอยู่ก็ตาม

ทันทีที่เลอศิลป์พูด สีหน้าของรษิกาและจรัญธรก็เปลี่ยนไป

รษิกาไม่เคยคิดว่าเลอศิลป์จะพูดอะไรแบบนั้นออกมา ความประหลาดใจฉายวาบผ่านดวงตาของเธอ ขณะที่เธอกำหมัดไว้แน่นเพื่อระงับความอยากที่จะมองหน้าเขา

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเลอศิลป์หมายถึงสิ่งที่เขาพูดออกมาจริงๆ

ในทางกลับกัน จรัญธรก็มองไปที่เลอศิลป์ด้วยความสงสัย เขาขมวดคิ้วตามหลัง

ถ้าเลอศิลป์ไม่ปรากฏตัว จรัญธรก็คงทำสิ่งที่คิดต่อไปอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้มีชายผู้มีอิทธิพลมองอยู่ข้างๆ ไม่มีทางที่เขาจะสามารถแสดงพฤติกรรมนั้นต่อไปได้

ฉันพนันได้เลยว่าเขาโกหกที่บอกว่าไม่รู้จักเธอ!

เธอกล้าดียังไงถึงได้มาตบฉัน?!