หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 419

ในรถที่อยู่ตรงข้ามกับถนนสายหลัก คนขับรถสังเกตว่าบรรยากาศได้เปลี่ยนแปลงในทันที ฝ่ามือของเขาเริ่มมีเหงื่อออก อากาศรอบตัวดูเหมือนจะลดลงไปสองสามองศา

หลังจากนั้นไม่นานเลอศิลป์ก็ละสายตาจากทางเข้าโรงแรม "กลับกันเถอะ" เขาสั่งด้วยน้ําเสียงเย็นชา

คนขับขานรับคำสั่งของเขา ก่อนจะติดเครื่องยนต์แล้วขับรถไปที่โรงแรมที่เลอศิลป์พักอยู่

รษิกาไม่รู้ว่าเลอศิลป์เห็นเธอ เธอเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารและเข้าไปนั่งในรถของรณภพ

ทันทีที่เธอเข้าไปในรถ เธอก็ถอดเสื้อโค้ทของรณภพออกอย่างสุภาพและวางมันไว้ที่เบาะหลัง

หลังจากรู้ที่อยู่ของโรงแรมของเธอ รณภพก็เร่งเครื่องยนต์ออกไป

ทั้งคู่ยังคงนั่งเงียบตลอดการเดินทาง รษิกาหันออกไปนอกหน้าต่างและมองวิวทิวทัศน์ด้านนอก ในไม่ช้าเธอก็ตกอยู่ในความคิดที่อยู่ข้างในใจลึกๆ

เธอไม่เข้าใจความคิดของเลอศิลป์ก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย

"คุณออกมาแบบนี้ แล้วคุณเลอศิลป์ล่ะ?" รณภพถามทันที

รษิกากลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง คิ้วของเธอขมวดคิ้วด้วยความสับสน "มันเกี่ยวอะไรกับเขาเหรอ?"

รณภพมองเธอผ่านกระจกมองหลัง "คุณเลอศิลป์เป็นคนพาคุณไปงานเลี้ยงนี่นา ใช่ไหม?"

แม้ว่ารษิกาจะบอกว่าเธอพบกับเลอศิลป์ในโถงโรงแรม แต่รณภพก็รู้ความจริงจนได้เมื่อเขาพบว่ารษิกาไม่ได้ขับรถมา

รษิกาอึ้งไปชั่วขณะ เธอหันกลับมาและสบตากับรณภพ

รษิกาพยายามฝืนยิ้มและตอบว่า "คุณพูดถูก แต่เราเจอกันโดยบังเอิญที่ห้องเสื้อเท่านั้นแหละ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ"

ชายคนนั้นออกไปก่อนฉันเสียอีก เขาจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่าฉันออกมาตอนไหน?