หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 423

รษิกายังคงนั่งอยู่ในที่นั่งของเธอ เธอมองดูชายคนนั้นออกจากเครื่องบินไปก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

ในขณะที่เธอกำลังยืนขึ้น เธอก็รู้สึกคลื่นไส้ครั้งใหญ่ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นปฏิกิริยาทางกายภาพหลังจากเกิดความเครียด

รษิกาคว้าที่นั่งตรงหน้าเธอเพื่อประคองตัวเธอเองไว้ เมื่อเธอทรงตัวได้เธอก็ลงจากเครื่องบินอย่างระมัดระวัง

ขณะที่เธอเดินไปที่ประตูตรวจคนเข้าเมืองร่างกายของเธอก็ปวดเมื่อยและรู้สึกไม่สบาย ในขณะที่ท้องของเธอส่งเสียงโครกครากอย่างเจ็บปวด

เมื่อเข้าไปในสนามบินเธอก็ตรงไปยังห้องน้ําที่ใกล้ที่สุด

"เฮ้ย!” เสียงที่แฝงด้วยความรําคาญดังขึ้นจากคนที่เดินผ่านมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเขา เมื่อรษิกาบังเอิญชนไปเข้า

รษิกาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อระงับความรู้สึกไม่สบายที่เกิดขึ้นและรีบโค้งคํานับขอโทษชายคนนั้น เธอยังคงวิ่งไปที่ห้องน้ําโดยใช้มือปิดปากเอาไว้

ไม่ไกลนักเลอศิลป์ได้ยินความวุ่นวายที่อยู่ด้านหลังของเขา เขาหันไปมองโดยสัญชาตญาณเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นและเขาก็เห็นรษิกาที่กำลังเดินตัวงุ้มพุ่งเข้าไปในห้องน้ํา

สายตาของเลอศิลป์หม่นหมองลงเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น และเขาก็รีบตามเธอไป

แม้ว่ารษิกาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา แต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอทุกครั้งที่เขาเห็นว่าเธอไม่สบาย

เมื่อรษิกาเข้าไปในห้องน้ําหญิง เลอศิลป์ก็หยุดกะทันหันและยืนรออยู่ข้างนอก เขาได้ยินเสียงรษิกากำลังอาเจียนด้วยความกังวล

รษิกายืนเอามือยันผนังไว้ เล็บของเธอขาวซีดจากการที่กดมือลงกับผนังขณะที่โก่งคออาเจียน

เธอรู้สึกวิตก มันช่วยไม่ได้ที่เที่ยวบินซึ่งตกหลุมอากาศตลอดเวลานั่นเป็นเหตุที่ทําให้เธอท้องไส้ปั่นป่วน

บางทีการเคลื่อนไส้ของเธออาจจะถูกกดไว้ด้วยความวิตกกังวลของเธอระหว่างเที่ยวบิน หลังจากที่เธอลงจากเครื่องแล้วความรู้สึกไม่สบายในท้องของเธอก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

รษิกาค่อยๆ หยุดอาเจียนหลังจากนั้นไม่นาน

เมื่อเธอยืดตัวขึ้นตรง การมองเห็นของเธอก็มืดมัว โชคดีที่เธอไม่เป็นลมไป

รษิกาอยู่ในห้องน้ําสักพักเพื่อให้กลับมามีแรงอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปโดยพยุงตัวเธอเองไว้กับผนัง

ฉันคิดว่าเขาไปแล้วเสียอีก ทําไม… เขายังอยู่ที่นี่? และเขาก็เห็นฉันในสภาพที่แย่แบบนี้อีกครั้ง