หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 459

เขาไม่สนใจคำถามของเธอ เลอศิลป์มองรษิกา อย่างเย็นชาและถามต่อไปว่า “ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาคืบหน้าไปขนาดไหนแล้ว?”

เมื่อได้ยินคำถามนั้นรษิกาขมวดคิ้วจนเป็นรอยย่นลึก เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เลอศิลป์ หยุดพูดจาไร้สาระเสียที ระหว่างรณภพกับฉันเราไม่ได้มีอะไรกันแน่นอน แต่ถึงจะมีมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของฉัน?”

เลอศิลป์กำหมัดแน่นและพยายามอย่างมากที่จะระงับความโกรธของเขา

บรรยากาศยิ่งทวีความเริ่มตึงเครียดขึ้น

รษิการู้สึกหมดแรงที่จะพูดคุยกับผู้ชายที่มีท่าทีดื้อรั้น

"คุณเลอศิลป์ โปรดรู้สถานะของตัวเองและควรรู้ว่าคุณอยู่จุดไหนนะคะ” ไม่กี่อึดใจต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็มองไปทางอื่นและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันต้องไปแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไป”

เมื่อรษิการู้สึกว่าเลอศิลป์คลายการเกาะกุมของเขาแล้ว เธอจึงดึงมือออกทันทีและเงยหน้าขึ้นมองเขา "คุณเลอศิลป์ รณภพกับฉันเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ดังนั้นโปรดอย่าให้เขามีปัญหาเลย นอกจากนี้ ฉันจะขอบคุณมากถ้าคุณหยุดวุ่นวายกับฉันเสียที”

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอไม่รอให้เลอศิลป์ตอบ รษิกาหันหลังเข้าไปในรถของเธอทันทีราวกับว่าเธอแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะหนีไปจากชายคนนั้น

เลอศิลป์เพิ่งกลับมารู้สึกตัวหลังจากที่รถของรษิกาแล่นไปไกลแล้ว

จากนั้นเขาก็กระแทกกำปั้นที่กำแน่นเข้ากับประตูรถ

แม้ว่าเขาจะรู้ว่ารษิกาพูดถูกเมื่อเธอบอกว่าเขาไม่อยู่ในสถานะที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเธอได้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเมื่อคิดว่าเธอกำลังไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น!

“เลอศิลป์” ฝนทิพย์ที่เพิ่งกลับบ้านเห็นเลอศิลป์ที่ประตูจึงเดินเข้ามาหาเขาอย่างตื่นเต้น

แต่ทว่าเมื่อเธอเข้าใกล้เขามากขึ้น เธอสัมผัสได้ถึงรังสีเย็นยะเยือกรอบตัวชายคนนั้น

เมื่อสัมผัสได้อย่างนั้นหัวใจของฝนทิพย์ก็เต้นรัว ความน่าสะพรึงกลัวบนใบหน้าของเลอศิลป์ทำให้เธอลืมสิ่งที่เธอต้องการจะพูดกับเขาเมื่อสักครู่ไปหมด แต่น่าเสียดายที่เธอดึงความสนใจของเลอศิลป์ไปแล้ว

เมื่อฝนทิพย์สบสายตาเย็นชาของเลอศิลป์ จิตใจของเธอก็เลื่อนลอยและรอยยิ้มของเธอก็แข็งค้าง "คุณจะกลับแล้วเหรอ?"