หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 471

อันที่จริง รษิกาไม่ได้คิดอะไรมากเลยก่อนที่จะโพล่งออกไป เธอแค่รู้สึกว่าจุดฝังเข็มนั้นมันไม่ถูกต้องขณะที่ใจเธอเต้นรัว

แต่เมื่อถูกดนัยถามมาเช่นนั้น รษิกาก็ค่อยๆ สงบจิตสงบใจและเธอก็พลันวิเคราะห์สิ่งต่างๆ ในหัวมากมายไปหมด

ต่อมาไม่นาน เธอก็เดินเข้าไปหาดนัยและอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทนว่า “นี่เป็นจุดฝังเข็มพื้นฐานที่สุดในการบรรเทาอาการปวด แต่ฉันก็คิดว่าเราควรพิจารณาสภาพร่างกายของผู้ป่วยก่อนที่เราจะทำอะไรนะคะ”

“ไม่ว่าสภาพร่างกายจะเป็นยังไง แต่จุดฝังเข็มมันก็เหมือนเดิม” ดนัยขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาไม่เหลือความอดทนแล้ว

พอพูดจบ เขาก็ฝังเข็มให้เด็กชายทันที

แต่การลงมือของเขาถูกรษิกาขวางไว้อย่างรวดเร็วเพราะเธอคว้าข้อมือเขาไว้ทัน ทำให้ไม่สามารถฝังเข็มลงไปในจุดนั้นได้ “นี่คือจุดฝังเข็มที่ดีที่สุด แต่จะใช้ได้ผลกับผู้ป่วยที่มีสติและเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเท่านั้น โจ้ยังเด็กและอ่อนแอเกินไป นอกจากนี้ ความตึงเครียดของเขาจะทำให้เขาไม่ได้รับการรักษาด้วยวิธีนี้อย่างถูกต้อง ถ้าเราฝังเข็มเงินโดยประมาทในจุดนี้ เขาอาจเป็นอัมพาตได้หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น! เราไม่สามารถเสี่ยงกับเด็กได้นะคะ ถ้าเราแค่จะทำให้เขาหายปวด ให้ฉันทำเถอะค่ะ ฉันรู้วิธีที่อ่อนโยนกว่านี้มาก!”

คำพูดของเธอทำให้รณภพกับเจตนินมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้ายอมรับ

แต่ดนัยยังคงมีความคิดเช่นเดิม แทนที่จะฟังรษิกา เขากลับมองเธออย่างเหยียดหยามและพูดว่า “โอ้โห แปลกจังนะ ผมเป็นแพทย์แผนโบราณมาหลายปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเกี่ยวกับวิธีอื่นเพื่อบรรเทาอาการปวด ผมสงสัยจริงๆ ว่าคุณได้ความรู้นี้มาจากไหน คุณหมอรษิกา คุณกำลังบอกผมว่าอย่าเสี่ยงกับเด็ก แต่สำหรับผม คุณคือคนที่ใช้พวกเขาเป็นหนูทดลองของคุณ ดูความเจ็บปวดของเด็กคนนี้สิ! หลีกทางไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

แต่หญิงสาวก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าโจ้อย่างดื้อรั้น

ขณะที่ทั้งสองจ้องตากัน เจตนินพูดแทรกขึ้นมาว่า “ให้คุณหมอรษิกาลองใช้วิธีการของเธอดูก่อนครับ”

เช่นเดียวกับดนัย เขาเองก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับจุดฝังเข็มอื่นที่สามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้ อย่างไรก็ตาม ความคิดของเขาเปลี่ยนไปหลังจากที่นึกได้ว่ารษิกาก็ใช้วิธีที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเพื่อรักษาอัครพล

ดังนั้นสัมผัสที่หกของเขาทำให้เขาคิดว่าบางทีพวกเขาควรเชื่อใจรษิกาสักครั้ง

คำพูดของเจตนินทำให้ดนัยหน้าแดงขึ้นมาทันที ครู่ต่อมา แม้จะไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่ดนัยก็ยังวางเข็มลงและถอยหลบรษิกาไป

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็จับจ้องที่รษิกา

รษิกาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะสงบสติอารมณ์และหยิบเข็มเงินขึ้นมาฝังเข้าไปตามจุดฝังเข็มตามที่เธอจำได้

“โจ้ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่แจ้งรษิกาถึงอาการของโจ้ก่อนหน้านี้มองเด็กชายอย่างเป็นกังวล

โจ้ขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนอย่างมีความสุข “ความเจ็บปวด! มันหายแล้ว! ฉันเคยรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัวทุกครั้งที่ฟื้นขึ้นมา แต่ตอนนี้ฉันโอเคแล้วล่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด เธอรู้สึกปวดหัวใจ ก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยและพูดว่า “หมอจะสั่งยาให้หนูนะ ต้องแน่ใจว่ากินยาตามหมอสั่งแล้วหนูจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”

โจ้พยักหน้าอย่างร่าเริงกับคำพูดของเธอ

“คุณหมอรษิกา คุณสมเป็นศิษย์ของศาสตราจารย์หาญชัยจริงๆ ทักษะที่คุณแสดงออกมาเมื่อครู่นี้ทำให้เราประทับใจมากเลย” เจตนินชื่นชมเธอด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาปล่อยวางอคติในใจที่มีต่อรษิกาไปหมดแล้ว

รษิกายิ้มตอบด้วยความถ่อมตัว

ดนัยยืนอยู่ข้างเธอ เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่น่าเกลียดต่างไปจากคนอื่นๆ เพราะเขารู้สึกอับอายมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น