หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 507

รษิกาเกร็งขึ้นทันทีหลังจากที่สายตาของเธอกับเขาสบกัน จากนั้นเธอก็ละสายตาออกแล้วพยายามทำเหมือนว่าเธอกำลังมองอย่างอื่นในทิศทางของเขาแทน

“เร็วเข้า รีบกินอาหารเถอะ เริ่มเย็นหมดแล้วนะคะ” ลิสารีบพูดกระตุ้นพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

หลังจากหายงุนงงแล้ว รษิกาก็พยักหน้าตอบรับอย่างเหม่อลอยและเริ่มตักอาหารใส่จานของเด็กๆ

ไอรดาเพียงแค่จ้องมองอาหารในจานของเธอและไม่ยอมทาน

“เป็นอะไรไปล่ะจ๊ะ? ไอวี่ เธอไม่ชอบอาหารพวกนี้เหรอ?” รษิกาถามเธอด้วยความสับสน

ฉันจำได้ว่าไอวี่ไม่ใช่เด็กเลือกกินนะ แต่…

ไอรดาชำเลืองมองไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสว่า “พ่อคะ…”

สีหน้าของรษิกาค้างแข็งเมื่อเธอรู้ว่าไอรดากำลังจะพูดว่าอะไร

“พ่อก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน ให้พ่อมากินด้วยได้ไหมคะ?” ไอรดาถามออกมาด้วยสายตาคาดหวัง

รษิกาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฉันคิดว่าเลอศิลป์อาจจะยังไม่ได้กินข้าว เพราะฉันได้ยินเขาพูดว่าไอรดามาที่นี่ทันทีหลังเลิกเรียน ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็ควรจะเชิญเขาเข้ามานั่งที่โต๊ะเพื่อแสดงมารยาทการต้อนรับขั้นพื้นฐานที่ดีสินะ อีกอย่าง เขาถามฉันแค่ว่า ให้ไอรดามาร่วมกินข้าวเย็นกับพวกเราได้ไหม ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าที่จะเชิญเขา แล้วเขาก็ดูไม่ค่อยอยากไปกับเราสักเท่าไรด้วย…

“ได้ไหมคะ? คุณรษิกา” ไอรดาพูดพลางดึงแขนเสื้อของเธอ

รษิกาถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับลูบหัวไอรดาขณะที่พูดว่า “ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ฉันไม่รู้ ฉันจะไปเชิญพ่อของเธอมาเดี๋ยวนี้แหละ”

จากนั้นเธอก็หันไปหาลิสาและพูดว่า “ลิสาไปเตรียมชุดช้อนส้อมมาให้ฉันอีกชุดหนึ่งทีนะ”

ทำท่าบ้าบออะไรของเขาเนี่ย? เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจรอให้ฉันมาเชิญไปกินข้าว!