หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 513

ขณะที่รษิกาออกมาจากศูนย์วิจัย ณ ตอนนั้นก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว

เมื่อเธอมองดูเวลา เธอรู้สึกได้ว่าเธอลืมอะไรบางอย่างไป

ระหว่างที่เธอพยายามนึกว่ามันคืออะไร ลิสาก็โทรหารษิกา เธอรับสายพร้อมกับขมวดคิ้ว

“คุณรษิกาคะ คุณกำลังไปแล้วใช่ไหมคะ?” เสียงของลิสาดังขึ้นทันทีที่เธอรับโทรศัพท์

คำพูดของเธอทำให้รษิกานึกถึงฝาแฝดขึ้นมา รษิกาจึงตอบกลับไปทันทีว่า “ฉันลืมพวกเขาไปเลย! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

หลังจากที่วางสายลงด้วยความรีบร้อน เธอจึงมุ่งหน้าตรงไปที่โรงเรียนอนุบาล

เมื่อมาถึง เธอเห็นประตูรั้วที่ปิดอยู่ เห็นได้ชัดว่าฝาแฝดไม่ได้อยู่ในโรงเรียนแล้ว

ด้วยความตื่นตระหนก รษิกาตัวแข็งไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะรีบโทรหาครูพิมพ์รภา

“คุณเลอศิลป์มารับอชิกับเบนนี่ไปแล้วค่ะ เขาไม่ได้แจ้งให้คุณทราบเหรอคะ?” ครูพิมพ์รภาถามด้วยความสงสัย

เลอศิลป์มารับพวกเขาไปแล้วอย่างนั้นเหรอ…

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากพูดขอบคุณครูพิมพ์รภา เธอสายลงด้วยความรู้สึกที่สับสน

ขณะที่จ้องมองไปที่โรงเรียนอนุบาลที่ว่างเปล่า เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

เธอเคยชินกับการที่ลิสามารับเด็กๆ จนลงเอยด้วยการปล่อยปะละเลยเรื่องสำคัญแบบนี้ไป

โชคดีนะที่เลอศิลป์อยู่ที่นั้น

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิด

หลังจากตั้งสติได้แล้ว เธอก็มองไปที่ชื่อบนหน้าจอ

เมื่อเธอว่าเป็นชื่อของเลอศิลป์ เธอคิดว่านั้นต้องเกี่ยวกับเด็กๆ แน่นอน

ดังนั้น เธอจึงรับสายอย่างไม่ลังเล

น้ำเสียงของเลอศิลป์ทำให้ฉันหลงไปกับความคิดของตัวเองจนแทบจะตั้งตัวไม่ทัน