หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 518

“พ่อ!”

เมื่อเห็นพ่อของเธอ ไอรดาก็ปรี่เข้าไปยืนข้างเขา ก่อนที่จะชี้ไปยังอาหารบนโต๊ะที่ไม่มีใครแตะต้องเลย “ในที่สุดพ่อก็มาถึงสักที พวกเราหิวจนไส้กิ่วแล้ว!”

ขณะที่เลอศิลป์มองตามสายตาไอรดา เขาก็พบว่าอชิและเบนนี่อยู่ที่โต๊ะอาหาร เด็กชายทั้งสองคนนั่งเท้าคางพลางจ้องมองเขา ดวงตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

อาหารเย็นทั้งห้าชุดยังไม่ถูกแตะต้องแม้แต่น้อย

เห็นได้ชัดว่าทุกคนกำลังรอเขามาทานมื้อเย็นด้วยกัน

เมื่อนึกได้เช่นนี้ เลอศิลป์ก็รู้สึกสับสนในขณะที่เขาชำเลืองมองรษิกาที่กำลังเดินมา

พอสบตากัน รษิกาก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะอธิบายว่า “ไอวี่อยากรอคุณ”

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมองหน้าลูกสาวของเขา ผู้ซึ่งกำลังพยักหน้าและยิ้มกริ่มด้วยความยินดีราวกับว่าเธอกำลังถูกชื่นชม

เลอศิลป์จึงลูบหัวลูกสาวเบาๆ พร้อมกับกล่าวขอโทษรษิกาและเด็กๆ ว่า “ผมขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าพวกคุณจะรอผมกลับมากินข้าวด้วย”

รษิกาเม้มปาก “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ คุณก็มาถึงแล้วนี่ไง เรารีบกินข้าวแล้วไปซ้อมกันต่อดีกว่า”

เลอศิลป์พยักหน้าตอบรับเธอ ก่อนที่จะไปล้างมือและกลับมานั่งตรงข้ามเธอที่โต๊ะอาหาร

เมื่อทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว ทุกคนก็เริ่มซ้อมทันที

หลังจากฝึกกันไปไม่กี่ครั้ง รษิกาก็รับรู้ได้ทันทีว่าเลอศิลป์ขาดพรสวรรค์ทางด้านการแสดงจริงๆ แต่เธอก็จำเป็นต้องปล่อยไปเลยตามเลย

แต่ทางด้านเด็กๆ ทั้งสามคนนั้น พวกเขามีทักษะทางด้านการแสดงดีกว่าที่เธอคาดคิด ตอนแรกเธอกังวลว่าพวกเขาจะท่องบทไม่คล่อง แต่พวกเขากลับสร้างความประทับใจให้เธอเป็นอย่างมาก เพราะไม่เพียงแต่บทที่พูดได้อย่างคล่องแคล่วและคมคายเท่านั้น แต่พวกเขายังแสดงออกได้อย่างสมบทบาทอีกด้วย

เมื่อซ้อมเสร็จ ไอรดาจอมสงสัยก็เอียงคอและจ้องมองผู้ใหญ่ทั้งสองคน

เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอจ้องมองพวกเขาแบบนั้น รษิกาจึงย่อตัวลงนั่งข้างๆ เธอ “ไอวี่ เป็นอะไรจ๊ะ? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

ฉันจำได้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งด้วยการจุมพิตจากเจ้าชาย! แต่การฝึกซ้อมจบลงหลังจากเจ้าชายเอาชนะแม่มดได้ตลอดเลย

และในเมื่อรษิกาไม่สามารถอธิบายและให้คำตอบได้ เธอจึงหันไปหาเลอศิลป์เพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่เธอกลับเห็นว่าเลอศิลป์มีสีหน้าที่แปลกไป

เมื่อเขาจ้องมองเธอ ใบหน้าเขาก็กลับมาเฉยเมยอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดบางอย่างที่ทำให้เธอผิดหวังมากกว่าเดิม

“นั่นสินะ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน คุณรษิกา ทำไมคุณข้ามฉากสุดท้ายตลอดเลย? ใจความสำคัญของเรื่องมันอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ?”

เด็กๆ พยักหน้าเห็นด้วย

รษิกานิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อตั้งสติ เธอเดินไปข้างๆ เลอศิลป์พร้อมกับกระซิบว่า “ครูพิมพ์รภาบอกให้เราแกล้งทำเป็นจูบกันโดยไม่ต้องจูบจริงก็ได้”

“แบบนั้นเรายิ่งต้องซักซ้อมนะ” เลอศิลป์ขมวดคิ้วพลางมองเธออย่างครุ่นคิด