หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 550

รษิกากำลังจะพาเด็กชายทั้งสองขึ้นมาเมื่อกลับมาถึงโรงแรม เมื่อเธอรู้สึกว่ามีสายตาไม่พอใจคู่หนึ่งจ้องเขม็งที่แผ่นหลังของเธอ

รษิกาชำเลืองมองไปข้างหลัง เธอก็เห็นไอรดาหน้ามุ่ยเดินงุ่มง่ามอยู่ข้างหลังเธอไปสามก้าว

เด็กหญิงหยุดอยู่กับที่เมื่อสังเกตเห็นว่ารษิกาหันกลับไปหา ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ห่างออกไปไม่ไกล เลอศิลป์แสร้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขาขณะที่เขายุ่งอยู่กับการรินน้ำแก้วหนึ่งอยู่ที่บาร์

รษิกาเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น “เธออยากนอนกับฉันไหม? ไอวี่”

เด็กน้อยพยักหน้าอย่างจริงจังก่อนที่จะถามอย่างระมัดระวังว่า “จะไม่เป็นไรเหรอคะ?”

หัวใจของรษิกาอ่อนลงเมื่อเด็กหญิงลังเลใจ “ไปถามพ่อดูสิ” เธอพูดด้วยความนุ่มนวล ขณะที่เธอจ้องไปที่ชายคนนั้นที่อยู่ไม่ไกล “ถ้าเขาตอบตกลง ฉันจะพาเธอขึ้นไปข้างบน”

ดวงตาของเด็กหญิงเป็นประกาย เธอเดินเข้าไปหาเลอศิลป์ด้วยขาที่แข็งทื่อ แต่ชายคนนั้นกลับไม่สนใจที่เธอเข้ามาใกล้

เธอรู้ว่าพ่อของเธอจะตอบตกลง ไอรดาจึงดึงชายเสื้อของเขาอย่างไม่เกรงกลัว “หนูนอนกับคุณริกาได้ไหมคะ? พ่อ”

ทันใดนั้นเลอศิลป์ก็ก้มลงมามองลูกสาวก่อนที่จะหันไปมองรษิกาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “โอเค” เขาพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่อย่าทำให้คุณรษิกามีปัญหานะ”

เด็กหญิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังก่อนจะวิ่งกลับไปหารษิกาด้วยรอยยิ้มกว้าง “พ่อบอกว่า ได้ค่ะ!”

รษิกายิ้มคืนให้ขณะที่เธอลูบที่หัวเด็ก แล้วพูดกับเลอศิลป์ว่า "งั้นฉันจะพาไอวี่ขึ้นไปข้างบนนะ"

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างสบายๆ “ถ้าคุณเริ่มรู้สึกรับมือไม่ไหว ก็ส่งเธอกลับมาหาผมได้ทุกเมื่อนะ คุณรษิกา”

รษิกาตกตะลึง เธอสงสัยว่าเหตุใดชายผู้นี้จึงทำตัวห่างเหินในทันที