หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 566

เด็กๆ ยื่นมือไปหาโลมา

ทันใดนั้นเองโลมาว่ายน้ำเข้ามาหาและเอาปากแตะที่ฝ่ามือเบาๆ

“ว้าว!” เด็กๆ อุทานด้วยความประหลาดใจและมองโลมาด้วยสายตาที่เบิกโพลง

ดวงตาของรษิกาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนในขณะที่เธอเฝ้าดูเด็กๆ โต้ตอบกับโลมา ในขณะเดียวกันเธอก็ลืมปัญหาเรื่องระยะห่างที่เธอมีกับเลอศิลป์ไปเสียหมด เธอหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋าและถ่ายรูปเด็กๆ

นกนางนวลตัวหนึ่งบินผ่านมาในระยะไกล

ทันใดนั้นโลมาตัวหนึ่งก็กระโจนขึ้นไปในอากาศและจูบที่แก้มไอรดา

ไอรดาตัวแข็งทื่ออยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเธอก็กลับมารู้สึกตัว เธอจับที่ใบหน้าที่เปียกเล็กน้อยของเธอและทำตาโตด้วยความประหลาดใจ

“คุณรษิกา! พ่อ!” ไอรดาวิ่งกลับไปหารษิกาและเลอศิลป์อย่างตื่นเต้นและอยากจะเล่าประสบการณ์ของเธอให้กับพวกเขาฟัง

รษิกาได้ถ่ายภาพการโต้ตอบที่น่ารักก่อนหน้านี้ไว้แล้ว สีหน้าที่ตื่นเต้นของไอรดาทำให้รษิกายิ้มกว้าง “ฉันเห็นแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์ตัวน้อยนั่นจะชอบหนูใช่ไหม?”

ไอรดายิ้มเขินๆ แล้วหันกลับไปเล่นกับโลมาต่อ

อชิและเบนนี่ก็เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้เช่นกันและรู้สึกอิจฉาเธอมาก พวกเขาจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้โลมาจูบแก้มพวกเขา

เบนนี่โน้มตัวออกมามองโลมาอย่างมีความหวัง ทำให้ร่างกายเกือบครึ่งหนึ่งแขวนอยู่บนดาดฟ้า

อนิจจา แม้ว่าจะรออยู่เป็นเวลานานแต่ไม่มีโลมาเข้าใกล้เขาเลย แต่ดูเหมือนว่าโลมาจะกลัวเขาและพยายามรักษาระยะห่างจากเขา

ในขณะที่เขากำลังคิดวิธีอื่นที่จะสัมผัสโลมา มีคนคว้าเสื้อของเขาและดึงเขากลับไปที่ตำแหน่งเดิม

“มันอันตราย” เลอศิลป์จ้องมองเบนนี่อย่างเข้มงวด

เมื่อเห็นว่าเป็นเลอศิลป์ เบนนี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าอย่างเขินอายและขอโทษ “ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีก”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขามองไปที่รษิกาและทำหน้าตาน่าสงสาร