หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 573

“ดึกแล้วนะ”

รษิกาเก็บความกลัวเอาไว้ ในขณะที่เธอเดินไปหาสองหนุ่มน้อย “เรากลับกันเถอะ”

เธอทำเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติตอนที่เธอเอื้อมมือไปจับมือของหนุ่มน้อยทั้งสอง พร้อมกับดึงพวกเขาออกห่างจากเลอศิลป์

หนุมน้อยทั้งสองไม่ทันได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของผู้เป็นแม่ จึงพยักหน้าแต่โดยดี

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ถอยหลังไป หลังจากที่เธอจับมือของหนุ่มน้อยทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของเขาเศร้าลง

เธอแสดงความตั้งใจอย่างชัดเจน เธอกังวลเรื่องที่สองหนุ่มน้อยเข้าใกล้ฉันมากเกินไป เธอเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทั้งสองคนโกรธแค้นฉันงั้นเหรอ? เธอเกลียดฉันมากเลยเหรอ?

รษิกาพยักหน้าให้เขา จากนั้นก็พาตัวเด็กๆ ไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน หลังจากนั้นเธอก็รีบพาพวกเขาออกจากสถานที่ทำงานฝีมือ โดยลืมไปว่าไอรดายังอยู่ข้างใน

ไอรดานั่งงงอยู่ตรงที่นั่งของตัวเอง ทั้งยังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ฉันเพิ่งแลกของขวัญกับคุณรษิกาไปเมื่อกี้นี้เอง แล้วเธอก็พาตัวอชิกับเบนนี่ไปภายในพริบตาเดียว ทิ้งพ่อกับฉันไว้ที่นี่

เธอค่อยๆ หันไปหาพ่อตัวเองด้วยสายตาที่กำลังประเมินสถานการณ์ และสงสัยว่าเขาทำให้รษิกาโกรธอีกหรือไม่

เลอศิลป์สัมผัสได้ถึงการแววตาของไอรดาที่หันมามองจนเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมา “ไอวี่ มาเถอะ เราก็ควรจะกลับด้วยเหมือนกัน”

ฉันเคยชินกับการโดนรษิกา อชิและเบนนี่ทำเย็นชาใส่ แต่ตอนนี้แม้แต่ลูกสาวของฉันเองก็ยังเข้าข้างพวกเขาด้วย แถมยังสงสัยว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้รษิกาอารมณ์ปรวนแปรอีก

ไอรดาทำหน้าบึ้งขณะที่เธอเดินลากเท้าไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์เอื้อมไปจับมือเธอ แต่กลับคว้าไว้ไม่ทัน

เมื่อหันไปมอง เขาเห็นไอรดาจับชายเสื้อของเขาด้วยอารมณ์หดหู่ สายตาของเธอมองไปยังประตูที่ทั้งสามคนเดินออกไป