หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 575

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดขึ้นขณะที่ชำเลืองมองฝาแฝดที่อยู่ข้างๆ เธอ

“เราจะอยู่กับแม่!” ทั้งคู่จับมือรษิกาแน่น

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้ลูกๆ ของเธออยู่กับเธอ จากนั้นเธอก็พูดกับเลอศิลป์ “คุณไปก่อนเลย แล้วก็ช่วยพาไอรดากลับบ้านด้วยค่ะคุณเลอศิลป์ อีกสักพักฉันกับเด็กๆ จะกลับไป”

เลอศิลป์สังเกตเห็นว่าไอรดาดึงปลายเสื้อของเขาอย่างแรง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากไปเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม รษิกาได้หันหลังเดินออกไปพร้อมกับอชิและเบนนี่แล้ว

"คุณรษิกา...” ไอรดามองรษิกาอย่างเศร้าใจ

สายตาของเลอศิลป์ก็ดูเศร้าหมองไปด้วย ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังคงเป็นห่วงทั้งสามคน แต่เขารู้ว่ารษิกาไม่ต้องการให้เขากับไอรดาติดตามไปด้วย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพาไอรดาไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ เพื่อรอพวกเขา

ในทางกลับกัน รษิกาพาอชิกับเบนนี่ไปยังสถานที่ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านมากนัก เธอถอดรองเท้าแล้วนั่งลงบนพื้นทราย

เมื่อลมทะเลที่พัดมากระทบใบหน้าของเธอ ไม่นานเธอก็เริ่มสงบลง

อชิกับเบนนี่ยังคงอยู่เคียงข้างเธอ อย่างที่พวกเขาบอกไปว่ารษิกาอารมณ์ไม่ดี พวกเขาก็เลยไม่กล้าที่จะเล่นอยู่แถวๆ นั้น แต่กลับนั่งลงเงียบๆ ข้างๆ เธอแทน

หลังจากนั้นสักพัก รษิกาก็สงบลงในที่สุด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วลูบหัวของพวกหนุ่มน้อย "ไปกันเถอะ"

เมื่อเห็นว่าแม่ของพวกเขามีอาการดีขึ้นมากแล้ว ทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาจับมือรษิกาและทำท่าจะยืนขึ้น

รษิกากำลังจะลุกขึ้นยืน แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธอส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อมีบางอย่างมาขูดกับเท้าของเธอ

ทั้งอชิและเบนนี่ต่างตกใจกับปฏิกิริยาแบบปัจจุบันทันด่วนของเธอ พวกเขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และตบทรายออกจากเสื้อผ้า ก่อนที่จะช่วยพยุงรษิกาให้นั่งลงที่ชายหาด

“แม่เป็นอะไรเหรอ?”

รษิกาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอดทนความเจ็บปวดขณะที่เธอก้มลงไปมองยังที่จุดที่เธอยืนอยู่