หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 577

บรรยากาศเริ่มอึดอัด

เมื่อสังเกตเห็นว่าลูกๆ ของเธอไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย รษิกาจึงตกอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เธอคิดว่าเลอศิลป์กับไอรดากลับโรงแรมไปแล้ว

ดังนั้น แม้ว่าอชิจะวิ่งไปเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่รษิกาก็สันนิษฐานว่าเขาคงจะพาคนแปลกหน้ากลับมาช่วย

เธอไม่คิดว่าเขาจะลากเลอศิลป์กลับมาที่นี่

รษิกาพยายามทำตัวแข็งกร้าวต่อหน้าพวกเขา แต่อชิกับเบนนี่ไม่ยอมให้เธอทำอย่างนั้น ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้ขยับตัวมาช่วยเธอเลย

ไม่มีใครขยับเขยื้อนอยู่สักระยะหนึ่ง

รษิกากัดฟันแล้ววางมือลงบนพื้นเพื่อดันตัวเองขึ้นมา

เลอศิลป์เหมือนจะสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะทำอะไร แววตาของเขาดูไม่พอใจ

รษิกาหยุดเคลื่อนไหว

ในวินาทีต่อมา เลอศิลป์ก็ขยับตัว

เนื่องจากรษิกาจ้องมองอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอแล้วก้มลงจับข้อเท้าของเธอ

เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสของเขาตามสัญชาตญาณ แต่เธอก็ช้าเกินไป เลอศิลป์จับข้อเท้าของเธอแล้วยกขึ้นมา

เธอรู้สึกว่านิ้วของเขาลูบไล้ไปตามบาดแผลของเธอ รษิกาจึงพยายามดึงขาของเธอกลับ และในเวลาเดียวกัน เลอศิลป์ก็ปล่อยข้อเท้าของเธอพอดี

ขณะที่เธอกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปด้านข้างของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเพราะเขาขมวดคิ้ว เขาถอดเสื้อคลุมออกอย่างคล่องแคล่ว

รษิกาขมวดคิ้วเมื่อเห็นภาพนั้น “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณนะคุณเลอศิลป์ แต่ฉันไม่หนาว”

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์เพิกเฉยต่อการท้วงติงของเธอ และวางเสื้อโค้ทของเขาไว้บนไหล่ของเธออย่างรุนแรง “คุณบาดเจ็บคุณรษิกา เด็กๆ เป็นห่วงกันมากอยู่แล้ว และถ้าคุณเกิดเป็นหวัดอีก ไอวี่ก็อาจจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง”

พอได้ยินแบบนั้น ริมฝีปากของรษิกาก็สั่น แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรเพื่อทำให้เขาปฏิเสธได้