หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 580

เลอศิลป์มองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับคำพูดของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากบอกลากันอย่างเรียบง่ายแล้ว เขาก็ออกไปพร้อมกับไอรดา

ด้วยความที่รษิกาได้รับบาดเจ็บ เธอจึงยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาอย่างนั้น

จนกระทั่งประตูบ้านปิดลงไปแล้ว รษิกาจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอยังคงงุนงงหลังจากเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นมาแล้ว

เธอนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงสองวันให้หลังมานี้ มันรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นความฝัน

หลังแยกจากกันไปหกปี เธอก็กลับได้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเลอศิลป์อีกครั้งหนึ่ง เธอถึงกับบอกความรู้สึกที่เธอมีเมื่อหกปีก่อนให้เขาได้รับรู้อีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าทีของเลอศิลป์ที่มีต่อเธอก็ทำให้เธอสับสนในบางครา

มันเหมือนกับว่า… เขาชอบเธอ

เมื่อกลับมาสู่ความเป็นจริง รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเองที่คิดอะไรอย่างนั้นออกมา

“แม่ครับ” อชิดึงเสื้อเธออย่างระมัดระวัง

รษิกาตื่นจากภวังค์และหันไปมองลูกๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน

อชิมีสีหน้าเป็นกังวลเมื่อเขาเห็นว่าแม่หน้าซีดมากแค่ไหน “แม่เหนื่อยเหรอครับ? เราจะช่วยพาแม่ไปพักที่ห้องนะครับ”

รษิกาพยักหน้า “อันที่จริงแม่ก็เหนื่อยนิดหน่อย”

เนื่องจากเธอต้องอยู่กับเลอศิลป์มานานถึงสองวัน เธอเครียดอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา หลังจากได้รับบาดเจ็บไปแล้ว รษิกาก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้ามากกว่าเดิม

ตอนนี้เลอศิลป์กลับไปแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องระแวงระวังอีกต่อไป

ลิสาที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เดินเข้ามาหารษิกาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ฉันจะช่วยพาคุณขึ้นไปข้างบนค่ะ” เธอกล่าวขณะเอื้อมมือมาพยุงรษิกา

รษิกายิ้มอย่างซึ้งใจให้ลิสาขณะที่เธอดันตัวเองให้ลุกจากโซฟา

หลังจากเธอเจ็บตัว เลอศิลป์ก็อุ้มเธอไปไหนมาไหนตลอดเวลา

จนกระทั่งเมื่อเธอต้องเดินเอง เธอจึงรู้ว่ามันลำบากมากแค่ไหน

แม้ว่าลิสาจะช่วยพยุงเธออยู่ แต่มันก็ลำบากที่จะเดินอยู่ดีเมื่อต้องพยายามไม่ลงแรงไปที่เท้าข้างนั้นซึ่งได้รับบาดเจ็บมา