หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 636

“ถ้าคุณโอเค เราขอเข้ามาร่วมงานกับคุณได้ไหมคะ?”

จรรยาภรณ์ละสายตาจากรษิกาและยิ้มให้คนอื่นที่เหลือ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน พวกเขาพูดคุยเรื่องหลักๆ กันเสร็จแล้ว และผู้หญิงคนนั้นก็ดูสนิทสนมกับเจตนิน พวกเขาจึงไม่มีทางปฏิเสธเธอได้ลง

ผู้คนพยักหน้าให้เจตนินเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้เขาว่าทุกคนไม่ได้รังเกียจอะไร

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจตนินก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบตกลง “งั้นก็มาสิ”

จากนั้น เขาก็ขอให้บริกรช่วยเพิ่มที่นั่งในห้องนั้น

จรรยาภรณ์ตรงไปยังที่ว่างที่เจตนินจัดการให้ จากนั้นก็ราวกับว่าเธอเพิ่งเห็นรษิกา เพราะเธอเหลือบมองรษิกาด้วยท่าที่ตกใจก่อนจะหันไปมองเจตนินด้วยความสับสน “ผู้หญิงคนนี้มากับคุณเหรอคะ?”

เจตนินพยักหน้ารับ “นี่คือคุณหมอรษิกาครับ”

รษิกาไม่รู้ว่าจรรยาภรณ์กำลังคิดอะไรอยู่ เธอคิดว่าจรรยาภรณ์คงจะสงสัยในความสามารถของเธอเหมือนหมอคนอื่นๆ เธอจึงยิ้มและทักทายไป “คุณเรียกฉันว่าหมอรษิกาก็ได้ค่ะ”

จรรยาภรณ์เหลือบมองเธออีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นบุคลิกที่โดดเด่นของรษิกาและคิดถึงว่ารษิกามาอยู่ในวงการแพทย์เหมือนกับเจตนินได้อย่างไร รวมถึงเจตนินที่ดูเป็นมิตรกับเธอด้วย ความเกลียดชังก็ฉายชัดผ่านดวงตาของจรรยาภรณ์ทันที

แต่เธอก็ยิ้มบางๆ ให้รษิกาและพูดไปว่า “คุณช่างน่าประทับใจมากเลยค่ะ คุณหมอรษิกา คุณยังสาว แต่ก็มาทำงานกับคนเก่งๆ ในวงการแพทย์ได้แล้ว”

รษิกาเงียบไว้และยิ้มออกมาให้จรรยาภรณ์อย่างถ่อมตัว “ฉันก็แค่โชคดีน่ะค่ะ”

เมื่อบริกรเอาเก้าอี้มาให้ จรรยาภรณ์ก็ไม่ขยับออกไปจากที่ระหว่างรษิกากับเจตนิน ไม่มีใครบอกได้เลยว่าเธอตั้งใจทำอย่างนั้นหรือเปล่า

รษิกาไม่ได้คิดอะไรมากขณะที่เธอยืนขึ้นและเลื่อนเก้าอี้ออกมาเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับจรรยาภรณ์

จรรยาภรณ์ยิ้มและนั่งลงข้างเจตนินโดยไม่ลังเลใจ จากนั้นเธอก็เงยหน้ามามองเจตนินที่กำลังคุยอยู่กับคนอื่นด้วยความชื่นชมในแววตา