หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 64

เอกพลไม่ได้อยากรู้เหตุผลอีกต่อไป ในเมื่อไอรดาต้องการเรียนรู้สองคำนี้เขาจึงตัดสินใจสอนเธอ

ทั้งคู่ให้แม่บ้านนำดินสอกับกระดาษมาให้ แล้วเริ่มฝึกเขียนกันที่โต๊ะอาหาร

เมื่อเห็นว่าพ่อของเขากำลังดูแลไอรดาอยู่ เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นเดินไปข้างบน

ในขณะเดียวกัน อัญชสาก็รู้สึกหงุดหงิด

เธอบอกได้เลยว่าไอรดาพยายามรักษาระยะห่างจากเธอ อีกทั้งยังทำให้เธอหน้าแตกต่อหน้าคนในตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อีกด้วย

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คุณเอกพลและคุณศศิตาคงจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอย่างแน่นอน ไม่สิ ฉันต้องหาโอกาสและสั่งสอนนังเด็กสารเลวนั่น เธอจะได้ทำตัวให้มันดีๆ กว่านี้หน่อย!

เนื่องจากการมาอย่างกะทันหันของไอรดา รษิกาจึงมาถึงสถาบันวิจัยพร้อมอชิและเบนนี่เกือบสิบโมง

หลังจากจัดการพวกเขาในที่ทำงานแล้ว เธอก็เริ่มทำงานโดยไม่รีรอ

ข้อมูลที่คมสันเสนอมายังไม่ได้ดำเนินการใดต่อ ดังนั้นเขาจึงมาหาเธอทันทีที่รู้ว่าเธอมาถึงที่สถาบันวิจัยแล้ว

ทั้งสองคนอุทิศตัวทุ่มเทให้กับงานอย่างเต็มที่

จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานในตอนเย็น พวกเขาก็ได้ข้อสรุปในที่สุด

รษิกายืดเส้นยืดสายและมองลูกชายสองคนของเธอที่กำลังเรียนหรือทำอะไรสักอย่างอยู่ในแล็ปท็อป “อชิ เบนนี่ กลับบ้านกันเถอะจ้ะ” เธอเรียกเบาๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อชิกับเบนนี่จึงเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปและพยักหน้าอย่างเชื่องช้า จากนั้นพวกเขาก็วางแล็ปท็อปและลุกขึ้นจากโซฟา

คมสันมองเวลาก่อนที่จะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้คุณช่วยผมไว้มากเลย ผมจะขอเลี้ยงมื้อเย็นคุณและเด็กๆ ได้ไหมครับ?”

รษิกาอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอหันไปหาลูกชายของเธอเพื่อขอความเห็นจากพวกเขา

อชิและเบนนี่มองหน้ากัน ทั้งคู่เริ่มเข้าใจ

สิ้นคำนั้น เขาก็บอกลาอชิและเบนนี่ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เมื่อพวกเขาออกจากสถาบันวิจัย รษิกาสบตากับอชิและเบนนี่อย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมก่อนหน้านี้พวกลูกถึงโกหกล่ะ? ลูกไม่ชอบคุณคมสันเหรอ?”

อาร์ชีและเบนนี่ส่ายหัวอย่างเคร่งขรึมเป็นคำตอบ “เรากำลังช่วยแม่ปฏิเสธคนที่มาจีบนะครับ”

รษิกาไม่รู้จะโมโหหรือขบขันดีเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาที่ได้รับ “ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ต่อไปนี้ลูกห้ามโกหกอีกนะคะ”

เด็กชายทั้งสองพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เบนนี่เอนตัวไปใกล้เธอพร้อมรอยยิ้ม “เรารู้สึกว่าคุณคมสันก็พอใช้ได้นะครับ แต่แม่ยังมีเวลาเลือกได้อีกนิดหน่อย ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ยังไงอชิกับผมก็ไม่รีบร้อนที่จะมีพ่ออยู่แล้วครับ”

รษิกาหัวเราะคิกคักไม่หยุดหย่อน “เลือกงั้นเหรอ? ลูกคิดว่ามันเหมือนกับการเลือกซื้อของที่ร้านหรือไง?”